စာပေလြ ေမာင္းမွာပိုက္ပါလုိ႔

>> Monday, September 19, 2011


အပုိင္း (၂)
ရန္၀င္း (ေတာင္တံခါး)
ၾသဂုတ္ ၁၊ ၂၀၁၁

စာေပက်မ္းဂန္ ပိဋကတ္ေတြ သုိမီွးထားတဲ့ စာတုိက္ေသတၱာနဲ႔ စာတုိက္ဘီ႐ုိေတြကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြထဲက ေဇတ၀န္ေဆာင္ ပိဋကတ္တုိက္ေတြထဲမွာ သိမ္းရပါတယ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ စည္ပင္ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ပုဂံေခတ္တုန္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ မွာတင္မကပဲ ပိဋကတ္တုိက္ သီျခားတည္ေဆာက္ၿပီး သိမ္းဆည္းရေလာက္ေအာင္အထိ စာေပက်မ္းဂန္ ပိဋကတ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစား ရွိခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ မွန္းဆရပါတယ္။


ယြန္းပန္းခ်ီေရး စာတုိက္ေသတၱာ

သား႐ုိးကုိင္ ေရႊခ် စာတုိက္ေသတၱာ


ပန္းပု ႐ုပ္လုံးေတြနဲ႔ စာတုိက္ဘီ႐ုိ

ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ အထဲမွာ သုိမီွးထားတဲ့ စာေပက်မ္းဂန္ေတြကုိ မဆုိထားနဲ႔ ေက်ာက္၊ အုတ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပိဋကတ္ တုိက္ အေဆာက္အဦးႀကီးေတြေတာင္မွ မူလ ပကတိအတုိင္းမရွိႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ လုံး၀ဥႆုံ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ျမကန္အရပ္က ထိလုိင္မင္းႀကီး (က်န္စစ္သား) ေကာင္းမႈ စကၠဴတုိက္နဲ႔ ေႏွာင္းေခတ္ေတြရဲ႕ လက္ရာအသစ္က ဖုံးလႊမ္းသြားလုိ႔ နာမည္ေလာက္ပဲ အႏုိင္ႏုိင္ က်န္ခဲ့ ေတာ့တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းက အနိ႐ုဒၶမင္းႀကီးေကာင္းမႈ ပိဋကတ္တုိက္ေတြက ေခတ္ေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ သ႐ုပ္သကန္ကုိ သက္ေသျပေနၾကတယ္။

ထိလုိင္မင္းႀကီး (က်န္းစစ္သား) ေကာင္းမႈ စကၠဴတုိက္၊ ျမကန္၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း (၁၉၀၅ ခုႏွစ္က ေနာက္ဆုံးျမင္ကြင္း)


အနိ႐ုဒၶမင္းႀကီးေကာင္းမႈ ပိဋကတ္တုိက္၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း

ကန္႔ကူဆံနဲ႔ေရးတဲ့ ေရးစရာပစၥည္း ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ သစ္သားသင္ပုန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ မသုံးၾကေသးခင္အခ်ိန္အထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသားေတြမွာ သစ္သားသင္ပုန္းကုိ အဓိကထားၿပီး သုံးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီဒူး၊ လက္ပံ၊ ပိႏၷဲ စတဲ့ ဘုိင္သား ေခၚ သစ္သားအပြေတြနဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ သစ္သားသင္ပုန္းေတြက ထု ၁ လက္မသာသာ၊ အလ်ား ၁ ေတာင္ထြာ၊ အနံ ၁ ထြာေလာက္ရွိ ပါတယ္။ အေပၚပုိင္းမွာ ႀကိဳးတပ္ၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားဖုိ႔ အေပါက္တခုပါတဲ့ ‘‘သင္ပုန္းေခါင္း” ပါပါတယ္။ ကုိယ္ေရးမယ့္စာ အနည္းအမ်ားေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လုပ္ၾကတာဆုိေတာ့ သစ္သားသင္ပုန္းရဲ႕အရြယ္အစားက အမ်ဳိးမ်ဳိးပါ။

ပထမဦးဆုံး သစ္သားသင္ပုန္းအသစ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္စလုံးကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် အေခ်ာတုိက္ထားတယ္။ အသားပြပြ မ႐ုိးပင္၊ ကနခုိပင္ေတြကရတဲ့ မီးေသြး အမႈန္႔ကုိ ထမင္းရည္ပ်စ္ပ်စ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းေစ့ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ညက္ေနေအာင္ က်ိတ္နယ္ၿပီး ေတးထားတဲ့ေကာ္ကုိ သစ္သားသင္ပုန္း ေပၚမွာ အစာတင္တယ္။ ေနပူပူမွာလွန္းလုိ႔ ေသြ႕ေသြ႕ေျခာက္ရင္ ေက်ာက္နဲ႔ေခ်ာေအာင္တုိက္ရတယ္။ ေနမပူပဲ မုိးေစြေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ သင္ပုန္းကုိ မီးကင္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ အစာတင္လုိက္၊ ေနပူလွန္းလုိက္၊ ေက်ာက္တုိင္လုိက္ အထပ္ထပ္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္တုိင္းက် ေခ်ာေမြ႕ ေျပာင္တင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ အနက္ေရာင္ သစ္သားသင္ပုန္းတခု ရပါၿပီ။ အဲဒီသစ္သားသင္ပုန္းက ကုိင္ရင္လည္း လက္ကုိ မေပပါ။

သစ္သားသင္ပုန္း

ကန္႔ကူဆံက သဘာ၀တြင္းထြက္ ပစၥည္းဆုိေတာ့ အရြယ္အစားစား၊ အေရာင္နဲ႔ ပုံစံကလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးပါ။ ကန္႔ကူဆံကုိ သဲနဲ႔ ေက်ာက္ခဲအစ အနေတြမပါေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာေရြးၿပီးမွ သတၱဳစြပ္တံမွာျဖစ္ေစ၊ ၀ါးတံတခုရဲ႕ ထိပ္မွာညႇပ္ၿပီး ႀကိဳးနဲ႔စည္းလုိ႔ျဖစ္ေစ ေရးလုိ႔ရေအာင္လုပ္ရတယ္။ ‘‘ကန္႔ကူတံ’’ လုိ႔ေခၚပါတယ္။

သင္ပုန္းေခါင္းကုိ ကုိယ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာထားၿပီး အလ်ားလုိက္ စာေရးရတယ္။ စာလုံးေတြေရးဖုိ႔ စၿပီး ေလ့က်င့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕လက္ က မၿငိမ္ေသးေတာ့ သင္ေပးတဲ့ဆရာက ေက်ာင္းသားရဲ႕လက္ကုိကုိင္ၿပီး စာလုံးေတြေရးတဲ့အခါ ကန္႔ကူတံကုိ ဘယ္လုိလွည့္ရမယ္ဆုိတာ သင္ျပေပးရပါတယ္။ အဲဒီလက္ဦးဆရာကုိ ကန္႔ကူလက္လွည့္ ငယ္ဆရာလုိ႔ ေခၚတာပါပဲ။

‘‘သင္ပုန္း ထန္းရြက္
ေပထက္စီကာ

ေရးေသာခါလည္း

အကၡရာကုိ

ေသခ်ာလွေစ
စာလုံးကုိလည္း လွလွေစ’’

တိေတလာက ဆုံးမစာ
ရွင္မဟာသီလ၀ံသ
(ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၈၁၅ - ၈၈၀)


ကန္႔ကူလက္လွည့္ ငယ္ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ သင္ပုန္းကုိယ္စီႏွင့္ စာသင္သားမ်ား

စာ၀ါတက္ခ်ိန္ကုိေရာက္ရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေရွ႕မွာ စာအံရ၊ စာျပန္ၾကရတယ္။ စာေက်ရင္ ဆက္ၿပီး စာတက္ရမယ္။ မေက်ညက္ေသးရင္ေတာ့ အရင္ေန႔ကစာကုိ ျပန္ၿပီး စာအံၾကရျပန္တယ္။

ကုိယ္တုိင္ကူးေရးတဲ့ ‘‘ေရး သင္ပုန္း’’ က စာကုိျဖစ္ေစ၊ “ဆုိ သင္ပုန္း’’ မွာ ဆရာက အသင့္ေရးေပးထားတာကုိ က်က္မွတ္ စာအံရတာျဖစ္ေစ၊ တေန႔တာ စာ၀ါလုိက္ၿပီးလုိ႔ စာေက်ၿပီဆုိတဲ့အခါ ေနာက္တေန႔ စာေရးဖုိ႔အတြက္ သစ္သားသင္ပုန္းေပၚက စာေတြကုိ ဖ်က္ပစ္ၿပီး သင္ပုန္းေခ်ရတယ္။ ထမင္းရည္နဲ႔ မီးေသြးမႈန္႔ ေတထားတာကုိ သင္ပုန္းေပၚမွာ သုတ္လုိက္၊ ေနပူလွန္းလုိက္၊ ေက်ာက္နဲ႔ အေခ်ာတုိက္လုိက္နဲ႔ သင္ပုန္းေခ်ၿပီးတဲ့အခါ အရင္တုန္းက ေရးခဲ့သမွ် စာေဟာင္းေတြ လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာျပင္ အသစ္တခုျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒီကေန႔ ေျပာဆုိ သုံးစြဲေနၾကတဲ့ ‘‘သင္ပုန္းေခ်တယ္’’ ဆုိတဲ့စကားရဲ႕ အရင္းအျမစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္စာ ဘယ္ႏွစ္၀ါ ေမာင္သင္မတုန္း

ေရွးေခတ္အခါက အိမ္ကေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ဳိးက ရွားပါးပါတယ္။ ကုိရင္၊ ဦးပဥၥင္းေတြလုိပဲ စာသင္သား၊ ေက်ာင္းသားေတြ က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေနထုိင္ၾကၿပီး စာသင္ၾကတယ္။ ဆြမ္းခံခ်ိန္မွာ သံဃာေတာ္ေတြ စီတန္းလုိ႔ ရပ္ထဲရြာထဲကုိ ဆြမ္းခံႂကြၾကတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြက ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕လုိ႔ ဟစ္ၾကရေပလိမ့္မယ္။

ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕

ရွင္ျပဳၿပီးတဲ့အခါ ငယ္ရြယ္သူေတြက ‘‘ေမာင္ရင္’’၊ ရြယ္တူေတြက ‘‘ကုိရင္’’၊ ႀကီးသူေတြက ‘‘ဦးရင္’’ ရယ္လုိ႔ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။ အဲဒီအခါ အိမ္မွာမေနရေတာ့ ပဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားေနရၿပီ။ ဦးပဥၥင္းေတြနဲ႔အတူ ေမာင္ရင္၊ ကုိရင္၊ ဦးရင္တုိ႔လည္း သပိတ္ကုိပုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းကုိလုိက္ၾကရေပမယ္။

သပိတ္ကုိပုိက္ ေက်ာင္းကုိလုိက္

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆုိတာ ေက်ာင္းသစ္၊ တုိက္သစ္၊ ေက်ာင္းေဟာင္း၊ တုိက္ေဟာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေလေတာ့ တခါတေလလည္း ေက်ာင္းႀကီးက အုိ၊ ေက်ာင္းလက္ရန္းေတြကၿပိဳ၊ ေက်ာင္းေခါင္မုိးကလည္း မလုံေလေတာ့ မုိးေတြက တၿခိမ့္ၿခိမ့္နဲ႔ ေစြ႕ၿပီးရြာလာရင္ မုိးေရးရႊဲရႊဲစုတဲ့အတုိင္းပဲ ေနၾက ရျပန္တယ္။

‘‘လက္ရန္းငယ္ၿပိဳ
ရွင္လူပ်ဳိးတည္းကတည္းက

ေက်ာင္း စုိလုိ႔ရႊဲ”

ေဗ်ာညႊန္႔


လက္ရန္းငယ္ၿပိဳ ေက်ာင္းႀကီးကအုိ

ရည္းစားအရာ မေရာက္တေရာက္မွာ ခြဲထားခဲ့ရတဲ့ မမေလးအတြက္ သံေယာဇဥ္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ေနာက္ဆံတင္းေနမိသူ ပုထုဇဥ္ ဦးရင္အဖုိ႔မွာ ေတာ့ ေက်ာင္းဆီကုိသြားရာလမ္းတေလွ်ာက္လုံး လြမ္းစရာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

အေရွ႕ဆီကုိေလွ်ာက္ပါလုိ႔ အေနာက္ကုိတဲ့ ျပန္ၿပီး ႐ႈေမွ်ာ္လုိက္ရင္လည္း ဟုိးအေ၀းအရပ္ ရြာဦးဆီမွာ တံခြန္တုိင္ေတြက တံခြန္လုံးေတြ၊ ကုကၠားေတြ ေလထဲမွာ တလြင့္လြင့္နဲ႔ ဘုရားအဆူဆူကုိ လြမ္းေမာစရာ ျမင္ရေပလိမ့္မယ္။


အေရွ႕ကုိေလွ်ာက္ပါလုိ႔ အေနာက္ကုိတဲ့ ေမွ်ာ္လုိက္ရင္

သားကုိရင္ႀကီးကုိ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းထိပ္အထိ လုိက္ပု႔ၿပီးေတာ့ ရြာအ၀င္လမ္း ဆီ ျပန္သြားေလ တဲ့ ေမြးသ မိခင္က ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ဘယ္စာ ဘယ္ႏွစ္၀ါ ေမာင္သင္မတုန္းရယ္လုိ႔ မွတ္မွတ္ရရ သတိေပး လုိ႔ ေမးခဲ့ေသးတယ္။

မမေလးတုိ႔ ပ်ဳိ႕ဦးရင္ ခမ်ာမွာေတာ့ ေမြးသမိခင္ အျမတ္တႏုိးေပးလုိက္ရွာတဲ့ စာပေလြကုိ လက္ေမာင္းမွာ က်ပ္က်ပ္ပုိက္ၿပီး သာေတာင္းသာယာရွိလွတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း လွမ္း၀င္ခဲ့ရရွာေလၿပီ။

အ၀င္မွာ သာေပေတာင္း ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း

“ၿမိဳ႕လယ္က မ႑ပ္
အရပ္မွာတဲ့ ကုသုိလ္
ေက်ာင္းႀကီးရယ္အုိ။

လက္ရန္းငယ္ၿပိဳ
ရွင္လူပ်ဳိတည္း ကတည္းက
ေက်ာင္းစုိလုိ႔ရႊဲ။

အေရွ႕ကုိေလွ်ာက္ပါလုိ႔
အေနာက္ကယ္တဲ့ ေမွ်ာ္လုိက္ရင္
တံခြန္တုိင္ ေရႊကုကၠားနဲ႔ ဘုရားကုိျမင္။

စာပေလြေမာင္းမွာ ပုိက္ပါလုိ႔
ေက်ာင္းေတာ္ကုိတဲ့ လုိက္မယ့္ျပင္
ဘယ္စာ ဘယ္ႏွစ္ပါ ေမာင္သင္မတုန္း
ေမေလးကုိ သံခ်ဳိေႏွာလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါဦး။

မမေလးတုိ႔ ပ်ဳိ႕ဦးရင္
အ၀င္မွာ သာေပေတာင္း
ေဗာဓိေရႊေက်ာင္း’’

ေဗ်ာညႊန္႔၊ ေက်းလက္ေတး
အမည္မသိ ေရွးစာဆုိ

အထူးေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ကုိးကားျခင္း

  • ၁။ ျမန္မာ့႐ုိးရာ ေက်းလက္ ျမန္မာမႈဓေလ့မ်ား၊ အတြဲ - ၁၊ ဆင္ျဖဴကြၽန္းေအာင္သိန္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉။
  • ၂။ သမုိင္းတံခြန္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ - ၂၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ သမုိင္းေကာ္မရွင္၊ ၁၉၆၀
  • ၃။ Pictorial Guide to Pagan: 1971
  • ၄။ ေဗ်ာညႊန္႔၊ ေက်းလက္ေတး အသံဖုိင္၊ သီဆုိသူ - ရြာစားႀကီး စိန္ေဗဒါ
  • ၅။ ေဗ်ာညႊန္႔၊ ေက်းလက္ေတး အသံဖုိင္၊ သီဆုိသူ - တေယာ ဦးတင္ရီ
  • ၆။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဘုရားေစတီ၊ ေပစာ ဓာတ္ပုံမ်ား၊ အင္တာနက္

မုိးမခမွ ကူးယူလာပါတယ္ခင္မ်ာ

Read more...

စာပေလြ ေမာင္းမွာပိုက္ပါလုိ႔

>> Friday, September 9, 2011


အပုိင္း (၁)
ရန္၀င္း (ေတာင္တံခါး)
ဇူလုိင္ ၂၉၊ ၂၀၁၁

‘စာပေလြေမာင္းမွာ ပိုက္ပါလို႔
ေက်ာင္းေတာ္ကိုတဲ့ လိုက္မယ့္ျပင္

ဘယ္စာ ဘယ္ႏွစ္၀ါ ေမာင္သင္မတုန္း


ေဗ်ာညႊန္႔၊ ေက်းလက္ေတး

အမည္မသိ ေရွးစာဆို


ျမန္မာ့႐ုိးရာ ေပစာထုပ္ရဲ႕အေပၚဆံုးက ရစ္ပတ္ၿပီးထုပ္ပိုးထားတဲ့ ယင္းလိပ္လိုအ၀တ္ကို စစာပေလြလို႔ေခၚပါတယ္။ ကပေလြ။ ကမၸေလြ လို႔ လည္းေခၚပါတယ္။ ၀ါးတုတ္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ‘အတိုင္’ အေနနဲ႔ထားၿပီး အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုးထားတဲ့ ၀ါခ်ည္ကို ‘အေဖါက္’ အျဖစ္ ေရာစပ္ ယက္လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းပါ။


 စာပေလြ

ယက္လုပ္တဲ့ ပညာရွင္ရဲ႕ စိတ္တိုင္းက် ႏွစ္သက္သလို ပံုစံေတြေဖၚထားေတာ့ စာပေလြေတြမွာ တခုနဲ႔တခု လံုး၀ဥႆုံ ဆင္တူတာမ်ိဳးကို ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူပါ။ တခ်ဳိ႕စာပေလြေတြကေတာ့ ယင္းလိပ္အၾကမ္းထည္အေပၚမွာ အ၀တ္စကိုကပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။
စာ၀ါတက္ဖုိ႔ သြားၾကတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသား၊ ဦးပဥၥင္းေတြက စာပေလြနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ သဒၵါ၊ သၿဂဳိဟ္၊ ဆန္း၊ အလကၤာ၊ အဘိဓာန္၊ ယမုိက္၊ ပဌာန္း စတဲ့ ေပစာထုတ္က်မ္းေတြကုိ ေပြ႔ပုိက္လုိ႔ ယူသြားၾကရတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ စာပေလြကုိ တ႐ုိတေသ၊ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ ရင္ခြင္ မွာ ပုိက္တဲ့သူကပုိက္၊ လက္ေမာင္းမွာ ပုိက္တဲ့သူကပုိက္ၿပီး စာသင္ခန္းဆီကုိ ယူသြားၾကတယ္။ ေက်းလက္ေတးေတြမွာ စာပေလြရင္မွာပုိက္ပါလုိ႔၊ စာပေလြ ေမာင္းမွာပုိက္ပါလုိ႔၊ စာပေလြ ေမာင္မွာပုိက္ပါလုိ႔ စသည္ျဖင့္ သီဆုိၾကတဲ့ မူကြဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။

စာခ်ဆရာေတာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ အရင္ဆုံးဦးခ် ၀တ္ျဖည့္ၿပီးရင္ ကုိယ္ယူလာတဲ့ေပစာထုတ္ကုိပါ ဆရာတဆူအေနနဲ႔ မွတ္ယူၿပီး ဦးခ် ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စာျပန္ဖုိ႔၊ စာ၀ါတက္ဖုိ႔အတြက္ ေပစာကုိထုပ္ထားတဲ့ စာပေလြကုိ ျဖည္ၿပီး ေရွ႕မွာခင္းပါတယ္။ ေရွးျမန္မာ ၁၂ ရာသီပြဲစဥ္အရ နယုန္လမွာ စာျပန္ပြဲေတြ က်င္းပၾကတာမုိ႔ စာပေလြခင္းတယ္လုိ႔ အမွတ္အသားထားခဲ့ပါတယ္။


‘‘သႀကၤန္ တာကူး
ႏွစ္ဦး ေညာင္ေရ
စာပေလြခင္း
ပဥၥင္းေတာ္ခံ
စာေရးတံႏွင့္’’

သာဓိႏုပ်ဳိ႕ လက္၀ဲသုႏၵရ
(ျမန္မာသကၠရာဇာ္ ၁၀၈၅ - ၁၁၆၀)

စာပေလြကုိျဖည္လုိက္တဲ့အခါ ေပစာႀကိဳးနဲ႔ ရစ္ပတ္စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ေပစာထုတ္ကုိေတြ႕ရပါမယ္။ အဲ့ဒီေပစာႀကိဳးက ေရာင္စုံခ်ည္နဲ႔ ဂ်ပ္ခုပ္ယက္ထားတဲ့ ျဗက္တလက္ မေလာက္ အ၀တ္ႀကိဳးျပားပါ။ အစြန္းတဖက္မွာ ကြင္းေလ်ာတခုကုိ တပါတည္း ယက္ထားပါေသးတယ္။ ေပစာက်မ္းရဲ႕ နာမည္၊ လွဴဒါန္းထားတဲ့ ကုသုိလ္ရွင္နဲ႔ ဆုေတာင္းစာေ တြကုိ အင္မတန္မွ လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ယက္လုပ္ထားပါတယ္။


ေပစာထုပ္ႀကီးနဲ႔ စည္းထားတဲ့ ႀကိဳးျပား
ေပစာထုပ္ရဲ႕ အေပၚဆုံးနဲ႔ ေအာက္ဆုံးမွာ သစ္သားျပားတခ်ပ္စီနဲ႔ ညႇပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီသစ္သားျပားေတြကုိ ‘က်မ္း’၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ‘က်မ္းဖုံး’ လု႔ိေခၚပါတယ္။

ေပစာထုပ္၊ က်မ္းဖုံးႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ စည္းထားတဲ့ ကြင္းေလ်ာပါ ႀကဳိးျပား

အဲ့ဒီစည္းထားတဲ့ ႀကိဳးျပားကုိျဖည္ၿပီး သစ္သားျပား က်မ္းဖုံးႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ အထပ္လုိက္စီထားတဲ့ ‘စာပလႅင္’ ေပစာခ်ပ္ေတြကုိ ေတြ႕ရ မယ္။ ေပစာလုိ႔ေခၚတဲ့အ တုိင္း ေပပင္ရဲ႕ ထိပ္ဆုံး ေပဖူးကရတဲ့ေပရြက္နဲ႔ ေပစာခ်ပ္ေတြကုိလုပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ဳိ႕က ‘ေပဖူးလႊာ’ လုိ႔ ေခၚၾကတာပါ။ ထန္းရြက္နဲ႔လည္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပရြက္က ထန္းရြက္ထက္ အရြယ္ပုိႀကီးတာရယ္၊ ပုိၿပီး အသားထူတာရယ္ေၾကာင့္ စာေရးဖုိ႔အတြက္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ ထန္းရြက္ကုိေတာ့ အထပ္ထပ္ ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ခ်ဳပ္ၿပီး ျမန္မာ့႐ုိးရာ ဇာတာနဲ႔ ရက္ခ်ဳပ္ေတြလုပ္ရာမွာ အဓိကသုံးပါတယ္။


ေပစာနဲ႔ ပလႅင္ေပါက္

ေပလႊာခ်ပ္ေတြရဲ႕ အဖ်ားႏွစ္ဖက္စီက သုံးပုံတပုံအကြာအေ၀းမွာ ‘ပလႅင္ေပါက္’ လုိ႔ေခၚတဲ့ အေပါက္ငယ္ႏွစ္ခုစီပါပါတယ္။ ေအာက္ခံက်မ္းဖုံး သစ္သားျပားမွ ‘ပလႅင္တုိင္’ လုိ႔ေခၚတဲ့ ၀ါးတုိင္ငုတ္ကေလးႏွစ္ခုရွိတယ္။ စာေရးၿပီးတဲ့ ေပစာခ်ပ္ေတြရဲ႕ ‘ပလႅင္ေပါက္’ ေတြကုိ အဲဒီ ‘ပလႅင္တုိင္’ ေတြမွာ စြပ္လုိက္တဲ့အခါ အစီအစဥ္မပ်က္ ထိန္းသိမ္းၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

စာလုံးေတြ ေရးမထားတဲ့ ေပခ်ပ္အလြတ္ေတြကုိ အေပၚဆုံးနဲ႔ေအာက္ဆုံးမွာ ခံထားပါေသးတယ္။ အဲဒါကုိ ‘ပလႅင္ခံ’ တယ္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ နိဒါန္းေရးထားတဲ့ ‘ပလႅင္ခ်ပ္’၊ အဲဒီေအာက္က အဓိကက်မ္းစာ ‘စာပလႅင္’၊ ၿပီးေတာ့ နိဂုံး ‘ပလႅင္ခ်ပ္’၊ ေအာက္ဆုံးမွာမွ ပလႅင္ခံေပခ်ပ္အလြတ္ေတြကုိ ထပ္ၿပီးထည့္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ေပစာထုပ္ႀကီးေတြမွေတာ့ ခ်ည္က်စ္ႀကိဳးတေခ်ာင္းစီကုိ ပလႅင္ေပါက္ ေတြမွာသြင္းၿပီး ခ်ည္ထားတတ္ပါတယ္။


ေပစာထုပ္နဲ႔ သီတဲ့ႀကိဳး
ေပစာေတြမွာ ၀မ္းဖမ္း၊ ေက်ာ္ဖက္မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္စလုံး စာေရးထားပါတယ္။ ေပစာ တမ်က္ႏွာမွာ စာေၾကာင္းေရ (၇) ေၾကာင္းကေန (၁၂) ေၾကာင္းထိ ရွိတတ္တယ္။ ‘၇ ေၾကာင္းေပ’၊ ‘၉ ေၾကာင္းေပ’ စသျဖင့္ ေခၚပါတယ္။ ေရးၿပီးေပစာ ၁၂ ရြက္၊ ၂၄ မ်က္ႏွာကုိ ၁ အဂၤါ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကုိ အမွတ္စဥ္ မွတ္ရာမွာ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ လုိ႔ မေရးထုိးပဲ ‘က၊ ကာ၊ ကိ၊ ကီ၊ ကု၊ ကူ၊ ေက၊ ကဲ၊ ေကာ့၊ ေကာ္၊ ကံ၊ ကား’ အစဥ္အတုိင္း ေရးထုိးေလ႔ရွိပါတယ္။ ‘က’ ၿပီးရင္ ‘ခ’ ကုိ အဲဒီလုိပဲ ဆက္ထုိးပါတယ္။ ‘အ’ ကေန ‘အား’ ကုိ ေရာက္တဲ့အထိ စာမၿပီးေသးရင္လည္း ‘က်၊ က်ာ၊ က်ား’ လုိ႔ ဆက္မွတ္ရပါတယ္။


စာလုံးေတြကုိဖတ္ရတာ ေမွးမိွန္ေနရင္လည္း ေရနံႀကီးသုတ္ထားတဲ့ အ၀တ္နဲ႔ ညင္ညင္သာသာတုိ႔ကာ သုတ္ကာ ဖတ္ရပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေပစာတခ်ပ္ခ်င္းစီကုိ ၀မ္းဖက္က ေအာက္မွာထားလုိ႔ ေမွာက္လ်က္ ထပ္ထားရပါတယ္။ အဲဒါမွ ေပစာကုိ ျပန္သိမ္းလုိ္က္တဲ့အခါ မူလ အစီ အစဥ္အတုိင္းပဲ ျဖစ္ပါမယ္။

အသားေသေအာင္ ျပဳျပင္ထားတဲ့ ေပရြက္ကုိ ‘စာစဥ္ခုံ’ ေပၚမွာတင္ၿပီး သတၱဳတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ‘ကညစ္’ နဲ႔ စာလုံးေတြေရးတဲ့အခါ ေပရြက္ရဲ႕အသားကုိ ကြဲျပဲ မထိခုိက္ေအာင္ စာလုံး၀ုိင္းေတြကုိပဲ ေရးပါတယ္။ အလွဆင္ထားတဲ့ ကညစ္ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကေပမယ့္ ၁ လက္မ ရဲ႕ ၈ ပုံ ၁ ပုံေလာက္ အလုံး၊ ၆ လက္မေလာက္ အရွည္နဲ႔ အဖ်ားႏွစ္ဖက္ခြၽန္၊ အလယ္က ၀မ္းပူပူ ခပ္႐ုိး႐ုိး သံေခ်ာင္ကညစ္ကုိ သုံးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ႏြားရဲ႕ နားအတြင္းက အေမႊးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စုတ္တံကုိ သုံးၿပီး မင္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ေပစာေတြမွာေတာ့ မန္က်ည္းေစ့ပုံ စာလုံးေတြကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ကမၼ၀ါစာမွာပါတဲ့ စာလုံးမ်ဳိးေတြပါ။


က ကညစ္ ေပမွာျခစ္
ေရွးေခတ္ ျမန္မာ့႐ုိးရာ စာေပက်မ္းဂန္ေတြကုိ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္စရာ ပစၥည္းတမ်ဳိးကေတာ့ ပုရပုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ ပုရပုိက္ဆုိတာ ေကာက္႐ုိးနဲ႔ေလွ်ာ္ပင္ေတြကုိ အေျခခံၿပီးလုပ္ထားတဲ့ ႐ုိးရာလက္ျဖစ္ စကၠဴအထူ စာအုပ္မ်ဳိးပါ။ ‘သာလဲ’ လုိ႔ေခၚတဲ့ ေလွ်ာ္ပင္တမ်ဳိးကုိ လုပ္တဲ့ ပုရပုိက္က အျဖဴေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာက္႐ုိးကုိ လုပ္ရင္ေတာ့ ပုရပုိက္အညဳိကုိ ရပါတယ္။ အဲဒီပုရပုိက္အညဳိကု မင္ဆုိးၿပီး အမည္းေရာင္လုပ္ယူပါတယ္။ ပုရပုိက္အျဖဴေရာင္အေပၚမွာ မင္နဲ႔ေရးၿပီး၊ ပုရပုိက္အမည္းေရာင္အေပၚမွာေတာ့ ကန္႔ကူဆံနဲ႔ ေရးပါတယ္။

‘ပုရပုိက္တဆူ
ကန္႔ကူ တစ္တံႏွင့္
ရကန္ ေနာက္ေပၚ
မေနာ္ ကာရန္’

ေမြ႕ႏြန္းရကန္
ေရႊေတာင္ နႏၵသူ
(ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၀၀-၁၁၅၀)

မင္ေရး ပုရပုိက္

Linkပုရပုိက္အဖုံး

ပုရပိုက္ေတြ၊ ေပစာထုပ္ေတြကုိ စာတုိက္ေသတၱာနဲ႔ စာတုိက္ဘီ႐ုိိေတြမွာ သိမ္းထားေလ့ရွိပါတယ္။ စာတုိက္ေသတၱာေတြကုိ အမ်ားအားျဖင့္ သစ္စီးသုတ္ ယြန္းပစၥည္းသစ္သား ေသတၱေတြပါ။ စာတုိက္ေသတၱာေတြအေပၚမွာ ယြန္းပန္းခ်ီေရး၊ ေရႊဇ၀ါေရး၊ ေရႊပိန္းခ် သာ႐ုိးကုိင္ ႐ုပ္ႂကြ နိပါတ္ေတာ္ေတြ ပါေလ့ရွိပါတယ္။ စာတုိက္ဘီ႐ုိေတြကေတာ့ ပန္းပုလက္ရာေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ ထုလုပ္ထားတဲ့ သစ္သားဘီ႐ုိႀကီးေတြပါ။

‘ပိဋကတ္ နိကာယ္
ကုိးကြယ္ေရးသား သြင္းထားရန္
စာတုိက္ႏွင့္တကြ’

ေမာင္အိ ဘုန္းႀကီးပင့္ ေမတၱာစာ
စေလဦးပုည
(ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၇၄ -၁၂၂၉)

မင္းတုန္းမင္းႀကီး ရတနာပုံ မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္တည္တုန္းက စာတုိက္ေသတၱာနဲ႔ စာတုိက္ဘီ႐ုိေတြ လုပ္ကုိင္တဲ့ပညာရွင္ေတြအတြက္ စာတုိက္ တန္းရပ္ဆုိၿပီး ရပ္ကြက္ေနရာခ်ထားေပးခဲ့ေတာ့ ဒီကေန႔အထိ ပရိေဘာဂေတြ လုပ္ေနဆဲ အဲဒီနာမည္နဲ႔ ရပ္ကြက္တခု မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ရွိေနပါေသးတယ္။

မိုးမခမွကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္ခင္မ်ာ။

Read more...

အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္


အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ
စက္တင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၁

ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊

ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊

အမွ်ယူစုိ႔လား။
အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္/

ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊

ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။

အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္ လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔ ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္ သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔ ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္ တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔ ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔ အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔ ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။

ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။ ဝတ္မ တက္မီမွာ အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။

အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနလုိ႔ ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလွည့္က်တဲ့ ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးပါးက ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးဦးက ျဖစ္ေစ၊ အမွ် အမွ် အမွွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာလုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အမွ်ေဝရတယ္။ အျခားေသာ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ အမွ်တစ္ခါေဝၿပီးတုိင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးကုိ ထုိးႏွက္တယ္။ အဲဒီလုိ ညဦးယံမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ထုိးတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားၿပီဆုိလ်င္ ေတာ့ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဝတ္တက္ၿပီးလုိ႔ အမွ်ေဝေနၿပီဆုိတာ ၾကားသူမ်ားကသိထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားတဲ့သူမ်ားက သာဓု သာဓု သာဓု လုိ႔ ၾကားရာအရပ္ကေန ေက်ာင္းဆီမွန္းေမွ်ာ္ကာ သာဓုေခၚၾကတယ္။

အဲဒီလုိအေလ့အက်င့္ဟာ လူႀကီးေတြပါမက ကစားေနတဲ့ကစားဝုိင္းက ကေလးေတြအထိေတာင္သက္ေရာက္လုိ႔ တလင္းျပင္မွာ စုေပါင္းက စားေနလ်င္ေတာင္ ကစားတာကုိခဏရပ္လုိ႔ သာဓုေခၚၾကတယ္။ လူႀကီးမိဘမ်ား ကလည္း ကုိယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြ ေျမးေတြကုိ သာဓုေခၚဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။
လူေတြတြင္မ က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေခြးေတြ၊ ရပ္ရြာထဲရွိ ေခြးေတြလည္း ေအာ္ၾက အူၾကတယ္။ အျခားအခ်ိန္မွာ ေခြးေတြအူတာကုိ သိပ္သေဘာ မက်က်ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ ေခြးေတြေအာ္တာအူတာကုိေတာ့ ေခြးေတြသာဓုေခၚ တာပဲလုိ႔ လက္ခံနားလည္ၿပီး ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါက ေတာရြာဓေလ့ ခ်စ္စရာေလးတစ္ခုေပါ့။

ဒီမွာ ဘာေတြ႕ရလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္တဲ့သူေတြရဲ့လုပ္ငန္းကုိ ကုိယ္ကုိတုိင္မလုပ္ႏုိင္ေတာင္ ေက်နပ္တတ္ရမယ္။ အားေပး တတ္ရမယ္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္တတ္ရမယ္။ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတတ္ရ မယ္ဆုိတဲ့ ဓေလ့ေကာင္းတစ္ခုကုိပါ။ ဒီကတဆင့္တက္ကာ သူမ်ားေတြေကာင္းမႈေကာင္းရာျပဳလုပ္ေနတာကုိ အတုယူၿပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း သူတုိ႔လုိပဲ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အသိမ်ဳိးကုိ ျဖစ္္ေစႏုိင္တယ္။

အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြရဲ႕ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ အားေပးလုိတဲ့စိတ္ထား၊ ကုိယ္တုိင္လည္း ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္လုိတဲ့စိတ္ထား ေတြထြန္းကားလာပါမွ ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေလာကႀကီး ပုိမုိတုိးတက္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့လုပ္ ရပ္ဆုိလ်င္ အားေပးရမယ္။ ကူညီရမယ္။ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ရဘူး။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့သူရဲ႕သႏၲာန္မွာ ဘယ္ လုိမွ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ မကိန္းတည္ႏုိင္ဘူး။

ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေလးထဲမွာ “အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္။ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္” တဲ့။ ဒီေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ရန္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳ လုပ္ၾကသူ၊ သာသာသာသနာအတြက္၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္၊ သက္ရွိကမၻာေလာကသားေတြနဲ႔ သက္မဲ့ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္အားလုံးအေပၚမွာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာျဖစ္ႏုိင္ရမယ္။ သူလုပ္တာပဲ။ ငါလုပ္တာ မွမဟုတ္တာဆုိၿပီး မနာလုိစိတ္ထားမထားရဘူး။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး “ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ။ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ” တဲ့။ ခု ဒီမွာ သင္တန္းေတြကုိအပင္ပန္းခံကာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ေငြေၾကးေတြကုိရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံကာ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ၾကတယ္။

ခုလုိသင္တန္းေတြဖြင့္လွစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း အမ်ားတကာေတြ သိ ေအာင္ေၾကျငာအသိေပးေနတယ္။ ၾကားသိသူေတြ သင္တန္းကုိ ကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္ၿပီး ကုသုိလ္အမွ်ေတြရယူနိင္ၾကပါေစ။ ကုိယ္တုိင္မ တက္ေရာက္ႏုိင္လည္း အင္တာနက္ကေနတိတ္ေခြေတြကတဆင့္ နာၾကားႏုိင္ၾကပါေစ။ တတ္အားသမွ် လွဴးဒါန္းမႈေတြျပဳလုပ္ကာ ကု သုိလ္ပါဝင္ႏုိင္ၾကပါေစဆုိၿပီး ကုသုိလ္ယူႏုိင္ခြင့္လမ္းေတြကုိဖြင့္လွစ္ေပးေနၾကတယ္။ ဒါကုိ သာဓုေခၚႏုိင္မယ့္သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသုိလ္ ေတြရၾကမွာ မလြဲပါဘူး။

ဒီေတာ့ ခုလုိသင္တန္းမွ ဦးေဆာင္ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေၾကသူေတြဟာ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ရၾကပါေစရယ္လုိ႔ ေပးေဝေနတဲ့ ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

သုိ႔ေပမယ့္ အထူးသတိထားရမွာက ခုလုိ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနသူေတြဆီက ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ၊ ကုသုိလ္သံေတြကုိ သာ ထြက္ေပၚျပန္႔ႏွံ႔ေစဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနတယ္ဆုိၿပီး အခ်င္းခ်င္းမသင့္တင့္ မညီညြတ္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အသံေတြ၊ မတ ရားအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အသံေတြကုိ ျဖန္႔ေဝ ေပးသလုိမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိလ်င္ေတာ့ ဒီအသင္းကုိမီွၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကုသုိလ္ရႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။ အသင္းကုိ ဦးေဆာင္ေနသူေတြကလည္း ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။ အကုသုိလ္သည္ ေတြသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း သူတစ္ပါးေတြကုိ ေကာင္းမႈေတြမွ်ေဝႏုိင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကုိယ့္ဆီမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာေတြကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သိမ္းဆည္းထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးကုိမွ်ေဝႏုိင္တဲ့စိတ္ထားေတြ ေမြးျမဴႏုိင္ ၾကပါေစ။ ကုသုိ္လ္အမွွ်ကုိသာေပးေဝေနတဲ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနသူေတြျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္သည္ေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ အကုသိုလ္ သည္ေတြမျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။

ေနာက္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စြာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚဆုိႏုိင္ တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္ဝယ္သူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ အကုသုိလ္ဝယ္သူေတြလည္း မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။ မုဒိတာစိတ္ထား အျပည့္အဝ ထားႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါေစလုိ႔ တုိက္တြန္းစကားဆုိရင္း နိဂုမ္းခ်ဳပ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ၾသဝါဒအခ်ိန္က ငါးမိနစ္ခန္႔သာသတ္မွတ္ေပးထားလုိ႔ မေျပာႏုိင္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္က ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးကာ အမွ် ေဝတဲ့အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ထပ္ျဖည့္လုိက္ပါတယ္။


သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ - ဦးျမင့္ေအာင္
မုိးမခမွကူးယူလာပါေၾကာင္းခင္မ်ာ

Read more...

အရက္ျပႆနာ

>> Wednesday, August 31, 2011

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါး ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပပါမည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ ထူးျခားတာကို ေတြ႔ရွိရပါတယ္ ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔နဲ႔ အတူတူ ၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ မူရင္းအတိုင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ တကာၾကီးက အရက္ေသာက္တာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေရးဖူးတယ္ဆို ၊ တကာၾကီးကိုယ္တိုင္ေကာ အရက္ေသာက္သလား ။

ေရႊ ။ ။ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ပါသလားဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ မေတြ႕ပါဘူး ၊ တစ္ေနရာမွာ ေရးဖူးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ ။

ေရႊ ။ ။ တင္ပါ ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ " ေျဖာင့္ခ်က္ " ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေရးဖူးပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဘာေၾကာင့္ ေရးတာလည္း တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ေျဖာင့္ခ်က္ဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အယူအဆ နဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ဟုတ္မွန္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ျပီး ေရးရမည့္ တာ၀န္ရွိလို႔ပါ ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဘယ္သူက ေရးခိုင္းလို႔ ေရးရတာလည္း တကာၾကီး ။စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္ ၊ ဦးပဥၨင္းက တကာၾကီး ဘက္သားပါ ။

ေရႊ ။ ။ ဘယ္လို ဘက္သားပါလဲ ဘုရား ။

ဒီၿပႆနာေလးရွင္းေပးပါအံုး.................

ဇင္း ။ ။ လူေတြက မဟုတ္တရုတ္ စြပ္စြဲၾကေလသလားလို႔ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ျပီး ေမးၾကည့္တာပဲ ။

ေရႊ ။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား ။ တပည့္ေတာ္ ေျဖပါေတာ့မယ္ ။ ဦးပဥၨင္း ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြက တစ္ထိုင္တည္းမွာ သံုးခုရွိသြားပါျပီ ။ (၁) ေျဖာင့္ခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေရးခိုင္းတာလဲ ။ (၂) အရက္ေသာက္တာ အျပစ္ မရွိဘူးလို႔ ေရးသလား ။ (၃) တကာၾကီးကိုယ္တိုင္ အရက္ေသာက္သလား ။ ဟုတ္ရဲ႕လား ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ အရက္ေသာက္ေသးသလားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္ ။

ေရႊ ။ ။ မွန္လွပါဘုရား ၊ ဘယ္သူက ေရးခိုင္းသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖရလွ်င္ ဘယ္သူကမွေတာ့ အေရးမခိုင္းပါဘူး ။ သို႔ေသာ္တပည့္ေတာ္က ေလာကုတၱရာ ေရးရာအတြက္ အားထုတ္ေနသူ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကိုယ္သိသမွ် ျမင္သမွ်ေလးကို သူတစ္ပါးအား တင္ျပေနသူျဖစ္ေလေတာ့ ကိုယ့္အေပၚမွာ သံသယ ကင္းရွင္းသြားေစလိုသည္ တစ္ေၾကာင္း ၊ တပည့္ေတာ္ ရဲ႕ ၀ါသနာတစ္ခုက ဘယ္သူေတြလက္ခံျခင္း ၊ လက္မခံျခင္းကို အပထား ၊ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္ထားတဲ့ အျခင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပရမွ ေက်နပ္တတ္တာက တစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေျဖာင့္ခ်က္ ေရးရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ ၊ အရက္ေသာက္တာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေရးတာက ဘယ္လိုလည္းတကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဦးပဥၨင္း က တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ဖူးဟန္ မတူပါဘူး ။

ဇင္း ။ ။ ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ဖူးတယ္ ၊ ေျဖာင့္ခ်က္ကို မဖတ္ဖူးပါဘူး ၊ လူေျပာသူေျပာပါပဲ ။

ေရႊ ။ ။ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ဘဲနဲ႕ ေျပာၾကတာပါဘုရား ။ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ မေရးဖူးပါဘူး ။ ငရဲမၾကီးဘူးလို႔သာ ေရးပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဘာေၾကာင့္ ငရဲမၾကီးရသလဲ ၊ သုရာေမရယသိကၡာပုဒ္ပဲ ။

ေရႊ ။ ။ ငရဲၾကီးတယ္ (သို႔) အပါယ္က်တယ္ဆိုတာ ဒုစရိုက္ ၁၀ပါး က်ဴးလြန္မွ မဟုတ္လားဘုရား ၊ သုရာေမရယ ဟာက သီလနယ္ထဲက မဟုတ္ပါလားဘုရား ။ ဒုစရိုက္မႈ နဲ႔ သီလက တစ္ျခားစီပါဘုရား ။ ဒုစရိုက္မႈ ဆိုတာက က်ဴးလြန္လွ်င္ အပါယ္က်တယ္ ။ သီလ ဆို

တာက ေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အရက္ေသာက္ျခင္းဟာ ေကာင္းေသာအေလ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဘုရား ။ နစၥ ၊ဂီတ ၊ ၀ါဒိတ ဆိုတာမ်ဳိးေတြလိုေပါ့ ။ ေရွာင္လွ်င္ေကာင္းတယ္ (သို႔) ငရဲေတာ့ မၾကီးပါဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ သို႔ေသာ္ သုရာေမရယကို ကာေမသုမိစၧာစာရကံထဲမွာ ထည့္သြင္းရမယ္လို႔ အ႒ကထာ ဆရာက ဆိုတယ္ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒါက သူ႕အယူအဆကိုးဘုရား ။ သူတစ္ပါး မယားကို ျပစ္မွားတာနဲ႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ၀ယ္ေသာက္တာ နဲ႔ ဘာမ်ားသက္ဆိုင္လို႔လဲဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ကာမဂုဏ္ ခံစားတဲ့ သဘာ၀ခ်င္းတူတယ္ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ကာမဂုဏ္ခံစားရံုနဲ႔ ငရဲၾကီးတယ္လို႔ ဗုဒၶက ေဟာေတာ္မမူခဲ့ပါဘူးဘုရား ။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘယ္လိုေတာင္ ေရးၾကသလဲဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္တဲ့လူဟာ ရသာရံုခံစားျခင္းပဲတဲ့ ။ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မသိဘဲနဲ႔ ရမ္းျပီး ေရးခ်င္တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ ခက္တာပဲ ။

အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ရသာရံုခံစားျခင္း မဟုတ္တဲ့အျပင္ အစ ပထမ မွာ ရႈံ႕ရံႈ႕မဲ့မဲ့ နဲ႔ မ်ဳိခ်ရတဲ့ အရည္ပါ ဘုရား ။ ေနာက္ေတာ့မွဇိမ္တစ္မ်ဳိးရွိတယ္ဆိုျပီး ၾကိဳက္တတ္လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ " ဇိမ္ " ကို ၾကိဳက္ျခင္းပါ ။ အရသာကို ၾကိဳက္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေနာက္ေတာ့ အရသာကိုပါ ၾကိဳက္လာတယ္ဆို ။

ေရႊ ။ ။ ဒါကေတာ့ တမာရြက္ျပဳတ္စားတဲ့ လူလိုေပါ့ဘုရား ။ ပထမေတာ့ ခါးတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့မွ ၾကိဳက္တာပါ ။ အရက္မွာေတာ့ဇိမ္က အဓိက ပါဘုရား ။ ကိုယ္တိုင္ ျမည္းမစမ္းဘဲနဲ႔ သူတစ္ပါး ပါးစပ္ထဲက အရသာကို မွန္းဆျပီး ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြေတာ့တပည့္ေတာ္ က တယ္မတည့္ဘူး ။ သုရာေမရယဟာ ငရဲၾကီးတယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶက ဒုစရိုက္ ၁၁ ပါးလို႔ ေဟာခဲ့မွာေပါ့ဘုရား ။ ၁၁ ပါးေဟာလွ်င္လည္း ဂဏန္းအေနနဲ႔ အရုပ္မဆိုးပါဘူး ။ မီး ၁၁ ပါး တို႔ ဘာတို႔ ရွိသားပဲ ။ ဗုဒၶက ၁၀ ပါးလို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ အထဲမွာ သီလထဲကတစ္ခုယူျပီး ကာေမသု ထဲ အတင္းသြင္း လို႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ လက္မခံဘူး ။ သူ႔သေဘာ သက္သက္ပဲ ။ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဘူး ။

ဇင္း ။ ။ လူေတြ လိမၼာ လာေအာင္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ သြင္းထည့္တာ ထင္ပါရဲ႕ တကာၾကီး ။ အရက္ေသာက္ျခင္းဟာ မေကာင္းတာေတာ့ ၀န္ခံတယ္ မဟုတ္လား ။

ေရႊ ။ ။ အတိုင္းအရွည္နဲ႔ ၀န္ခံပါတယ္ ။ သို႔ေသာ္ လိမၼာေအာင္ဆိုျပီး အပိုေျခာက္လွန္႔ေပးလွ်င္ေတာ့ အမွန္ (သစၥာ)တရား ပ်က္တယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ဘုရား ။ ဥပမာ - စေလာင္းဖံုး ၂ ခ်ပ္ကိုတီးလွ်င္ က်ားကိုက္တတ္တယ္လို႔ ေရွးကလူၾကီးေတြကကေလးေတြကို ေျခာက္ခဲ့တယ္ ။ အမွန္ကေတာ့ (ေျမ)စေလာင္းဖံုး ၂ ခ်ပ္ကိုတီးလွ်င္ ကြဲမွာစိုးလို႔ပါပဲ ။ ကေလးေတြအဖို႔ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္ ။ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းဟာ ကေလး မဟုတ္ဘူးဘုရား ။ ဘာပဲေျပာေျပာ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဗုဒၶကမွန္တဲ့အတိုင္း ေဟာထားပါလ်က္နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕က ဥာဏ္ကြန္႔ျပီး အေျခာက္ေတြ ၊ အေျမွာက္ေတြနဲ႔ ျဖည့္စြက္တာကို တပည့္ေတာ္ မလိုလားဘူးဘုရား ။ မွန္တာကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တာပဲ ။

ဇင္း ။ ။ တကာၾကီး က အရက္ေသာက္တာဟာ အျပစ္မရွိဘူးတဲ့လား ။

ေရႊ ။ ။ ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ ဦးပဥၨင္း ။ တပည့္ေတာ္ ဥပမာေဆာင္ခဲ့ျပီးေကာဘုရား ။ စေလာင္းဖံုး ၂ ခ်ပ္ကိုတီးလွ်င္ က်ားကိုက္တတ္တယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကြဲတတ္တယ္ဆိုတာ မွန္သလိုပဲ အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲၾကီးတယ္ဆိုတာ မမွန္ေပမဲ့ စေလာင္းဖံုးကြဲတာလိုပဲ အျပစ္ေတာ့ရွိတတ္တာေပါ့ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ရွိတတ္တယ္ဆိုေတာ့ ဧကန္စကား မဟုတ္ဘူး ။ အေနကန္စကားေပါ့ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ အတိုင္းနဲ႔အထြာနဲ႔ စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ ဆိုလွ်င္ေတာ့ လူေတြထင္ၾကသလို ဧရာမအျပစ္ၾကီး မဟုတ္နိုင္ပါဘူးဘုရား ။ တပည့္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို စျပီး ေရးကတည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္ ။ အရက္ေသာက္တဲ့လူေတြကို အရက္မေသာက္ေအာင္ တပည့္ေတာ္ မတတ္နိုင္ဘူး ။ ဘယ္သူမွလည္း တတ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ သို႔ေသာ္ ေသာက္ၾကလို႔ရွိလွ်င္ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ အတိုင္းနဲ႔ အထြာနဲ႔ အခ်ိန္နာရီ နဲ႔ ေသာက္ၾကဖို႔ သတိေပးခ်င္ လို႔ပါပဲ ။

ဇင္း ။ ။ ဘယ္လို ေသာက္ပုံေသာက္နည္းလဲ တကာၾကီး ရဲ႕ ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ကို ဟိုတုန္းက အုပ္ခ်ဴပ္သြားတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြကို တပည့္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြက မိစၧာဒိ႒ိေတြ ၊ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္တဲ့ အရိုင္းအစိုင္းေတြ ၊ ဘာေတြညာေတြ နဲ႔ ေခၚခ်င္တတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား ။ သူတို႔အရာရွိေတြဟာ လူတိုင္းလိုလိုပဲ အရက္ေသာက္တတ္တယ္ ။ သို႔ေပမဲ့ ဂ်င္မခါနာကလပ္မွာ မူးျပီး ရန္ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ၾကားရဖူးသလဲ ။ မူးလဲေနတယ္လို႔ေကာ ၾကားရသလား ။ အလုပ္ခြင္ကို အရက္မူးျပီး လာတယ္လို႔ရွိပါသလား ။ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ အကုန္ေသာက္ပစ္တယ္လို႔

ေကာ ၾကားရပါသလား ။ လူၾကားထဲမွာ ေျပာမွားဆိုမွားျဖစ္ေအာင္ မူးတယ္လို႔ေတာင္ ၾကားရပါသလား ။ ေတြ႔ရပါသလားဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဒါကေတာ့ သူတို႔က အထက္တန္း လူစားေတြကိုး တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္ကလည္း ဇိမ္ခံခ်င္လို႔ ေသာက္လွ်င္ အထက္တန္းလူမ်ားေသာက္နည္း ၊ ဂုဏ္သေရရွိတဲ့လူမ်ား(Gentlemen )ေသာက္နည္းေသာက္တတ္ေအာင္ သတိေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါဘုရား ။ တပည့္ေတာ္ ရဲ႕ အယူအဆ က လူေတြကို ငါးပါးသီလ နဲ႔ငရဲ နဲ႔ ဘာနဲ႔ ေျခာက္နည္းမ်ဳိးထက္ ေသာက္ခ်င္းေသာက္လွ်င္ သိကၡာရွိရွိနဲ႔ ေသာက္တတ္ဖို႔ သတိေပးျခင္းက လိုက္နာၾကဖို႔ နီးစပ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေသာက္တတ္ျပီး လူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ေသာက္တတ္ျပီး လူမ်ားအဖို႔ တပည့္ေတာ္ ရည္ရြယ္တာပဲ ။ မေသာက္တတ္တဲ့ လူအဖို႔ေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္မွာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္လံုေလာက္ေနပါျပီ ။ ေသာက္တတ္တဲ့လူကို မဟုတ္တရုတ္ ေျခာက္လွန္႔ျပီး အျဖတ္ခိုင္းျခင္းထက္ မွန္လည္းမွန္တယ္ ၊ သဘာ၀လည္းက်တယ္ ၊ နားေထာင္ခ်င္စဖြယ္လည္း ရွိတယ္ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ သတိေပးျခင္းက ပိုျပီး ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္

ထိုက္တယ္ မဟုတ္လားဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေျခာက္လွန္႔ေပးလို႔ ျပတ္တဲ့လူမ်ားေကာ မရွိေပဘူးလား တကာၾကီးရယ္ ။

ေရႊ ။ ။ ငရဲၾကီးတယ္ဆိုလို႔ မေသာက္ဘဲ ေနခ်င္ေနမယ္ ၊ ေသာက္တတ္ျပီးမွေတာ့ ငရဲေၾကာက္လို႔ ျဖတ္တဲ့လူ နည္းပါလိမ့္မယ္ ။နာမည္ေကာင္းယူခ်င္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အေသာက္လြန္ျပီး ေသမွာေၾကာက္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္လို႔ေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖတ္ၾကတဲ့လူက မ်ားပါလိမ့္မယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ဒါျဖင့္ အျပစ္ရွိပံုက ဘယ္လိုရွိတာလဲ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ (၁) အခ်ိန္မေရြးေသာက္လွ်င္ ယစ္ထုပ္ျဖစ္ျပီး ေနာင္ဘ၀မွာ ရူးတတ္တယ္ဆိုတာ တပည့္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္ဘုရား ။

(၂) ပိုက္ဆံကုန္တယ္ဘုရား ။

(၃) လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးဆိုလွ်င္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္တယ္ဘုရား ။ ဒါကေတာ့ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး သမားမ်ားမွပါဘုရား ။လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွ မေကာင္းဘူးဘုရား ။ အျဗဟၼစရိယာ အလုပ္ဟာ ငရဲေတာ့မၾကီးဘူး ။ ဒါေပမဲ့

လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးဆိုလွ်င္ ဒုကၡေရာက္တတ္တာပါပဲဘုရား ။ ကာမဂုဏ္ခံစားမႈ ဟူသမွ်ဟာ ဒီအတိုင္းခ်ည္းပါပဲဘုရား ။ အျပစ္က ခံစားမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ ။ လြန္က်ဴးမႈေၾကာင့္ပါ ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ကာမဂုဏ္ခံစားျခင္းဟာ အျပစ္ မဟုတ္ဘူးလား တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္က ငရဲမၾကီးတတ္ျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္ ။ လူ႔ေဘာင္မွာ ေနရတယ္ဆိုတာ ၀မ္းစာအတြက္ အလုပ္လုပ္ရ ၊ဟိုဟာေၾကာင့္ၾက ၊ ဒီဟာေၾကာင့္ၾက ၊ ေသာကဗ်ာပါဒေတြ မ်ားေလေတာ့ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ဟိုတယ္တက္သူတက္ ၊ဘိလိယက္ထိုးသူထိုး ၊ တင္းနစ္ရိုက္သူရိုက္ ၊ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္သူၾကည့္ ကိုယ့္နည္းနဲ႔ ကိုယ္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈရွာၾကရတာပဲ ဦးပဥၨင္း ။

ဇင္း ။ ။ ဒါေတြ မပါဘဲ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒါေတြ မရွိလွ်င္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားနိုင္တယ္ ။ ဦးပဥၨင္းမ်ားေတာ့ ေနနိုင္တယ္ ၊ ေနလည္းေနထိုက္တယ္ ၊ မေနၾကတာကေတာ့ ဦးပဥၨင္းတို႔ အျပစ္ပဲ ။

ဇင္း ။ ။ ဦးပဥၨင္းမ်ားဆီ လွည့္လာျပီကိုး တကာၾကီးရဲ႕ ၊ ဗုဒၶကေတာ့ ကာမဂုဏ္ကို အျပစ္လို႔ဆိုပါလား တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒါက အဓိပၸာယ္တစ္မ်ဳိးပါဘုရား ။ သံသရာ၀ဋ္မွ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ားအတြက္ ေဟာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိလို႔လဲ ။ ဦးပဥၨင္းေရာ " သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡေတာ " ဆိုျပီးေတာ့ တစ္ကယ္ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိရဲ႕လား ။

ဇင္း ။ ။ က်ဳပ္တို႔ဆီ လွည့္လွည့္လာေတာ့တာကိုး တကာၾကီးက ။

ေရႊ ။ ။ လွည့္ရတာက တစ္ျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား ။ ဦးပဥၨင္းဟာက ငရဲၾကီးမၾကီးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရာကေနျပီးလြတ္ေျမာက္ေရးတရား အေၾကာင္း ထည့္ထည့္ေျပာတာကိုးဘုရား ။ ဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ကန္႔စီထားမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဘုရား ။ လူသာမန္ေတြအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အပါယ္ငရဲက လြတ္ဖို႔ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ပါျပီ ။ ၀ဋ္မွ လြတ္ေျမာက္ေရး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အက်င့္ကေတာ့

တစ္က႑ထားသင့္ပါတယ္ဘုရား ။ အမွန္မွာေတာ့ လူမ်ားအဖို႔မွာ (အမ်ားအားျဖင့္) သံသရာမွာ ေကာင္းေကာင္းလည္ဖို႔ ၊ ရဟန္းမ်ား အဖို႔ေတာ့ သံသရာ၀ဋ္မွ ကၽြတ္လြတ္ဖို႔ ၊ အဲဒီလို အက်င့္တစ္မ်ဳိးစီ ၊ တစ္ကန္႔စီထားလိုက္ပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေသ အရက္ဟာက ( ပမာဒတရား ) ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကို ျဖစ္ေစတတ္တယ္တဲ့ ။ေမ့ေလ်ာ့တာေကာ အျပစ္မဟုတ္ဘူးလား တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ လာျပန္ပါျပီ ။ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္နဲ႔ ေ၀းတာေတာ့ မွန္တယ္ ။ သို႔ေသာ္ ေမ့ေလ်ာ့ရံုသက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ ငရဲၾကီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး ဦးပဥၨင္း ။ ဒါထက္ ပမာဒတရားဆိုတာ ဘာကိုေမ့ေလ်ာ့ျခင္းလို႔ ဆိုလိုတယ္ ထင္သလဲဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေပါ့ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒါန ၊ သီလတို႔ ၊ ဥပုသ္ေစာင့္တာတို႔ ဘာတို႔လားဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးမွာ " ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ " ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးသတိေပးခ်က္ တစ္ခု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တယ္ ၊ ရုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာရွိတယ္တဲ့ ။ အဲဒါကို မေမ့ၾကနဲ႔တဲ့ ။ ဒါန ၊ သီလတို႔အတြက္ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူျခင္း မဟုတ္ ။ ဒါေတြကေတာ့ ဗုဒၶေတြ မပြင့္လွ်င္လည္း အျပည္ျပည္မွာ ျပဳလုပ္တဲ့ လူမ်ား ျပဳလုပ္ၾကစျမဲပါဘုရား ။ ေနာက္ဆံုး သတိေပးခ်က္အေနနဲ႔ အေမာခံျပီး မိန္႔ေတာ္မူမည္ မဟုတ္ပါဘုရား ။ ပ်က္တတ္ေသာသေဘာရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သတၱ၀ါေတြက ေမ့တတ္လြန္းလို႔ ဗုဒၶက အေမာခံျပီး ေနာက္ဆံုး သတိေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဒါကေတာ့ လက္မခံလို႔ မျဖစ္ဘူး ။ လက္ခံရေပမွာေပါ့ ။ ဒါထက္ သုရာေမရယ ဟာ ငရဲမၾကီးဘူးဆိုတာကို တကာၾကီးဘယ္လိုေၾကာင့္ သေဘာေပါက္သြားတာလဲ ။ ဒုစရိုက္ ၁၀ ပါး ထဲမွာ မပါလို႔ စဥ္းစားမိတာပဲလား ။

ေရႊ ။ ။ အမွန္ကေတာ့ စိတ္သဘာ၀အေၾကာင္းကို တပည့္ေတာ္တရားအားထုတ္ရင္း ေလ့လာရာမွာ အျပဳအမူတစ္ခုဟာ ဘာေၾကာင့္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေရွးဦးစြာ သေဘာေပါက္လာပါတယ္ဘုရား ။ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ျပဳလုပ္ျခင္း ၊ ေျပာဆိုျခင္းဟာ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္ ၊ သူတစ္ပါးကို ေကာင္းေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ျပဳလုပ္ျခင္း ၊ ေျပာဆိုျခင္းဟာ ကာမာ၀စရ ကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္ ။ ကုသိုလ္မႈ ၊ အကုသိုလ္မႈမွာ ေစတနာဟာ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္တယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ သေဘာက်လာပါတယ္ ။ ဗုဒၶကလည္း ေစတနာကို ကံ ဟူ၍ ေကာက္ယူရမယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတယ္ ။ ဒီေတာ့မွ ဒုစရိုက္၁၀ ပါးထဲမွာ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သုရာေမရယ မပါျခင္းကို ေတြ႔ရလို႔ တပည့္ေတာ္ အျမင္နဲ႔ ကိုက္ေနတာပဲဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေနပါဦး တကာၾကီး ၊ အရက္ေသာက္တဲ့လူဟာ မူယစ္ခ်င္တဲ့ ေစတနာ မရွိဘူးလား ။

ေရႊ ။ ။ ဦးပဥၨင္းက ေစတနာနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေရာေထြးေနတာကိုးဘုရား ။ မူးယစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိမယ္ ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ေစတနာ မဟုတ္ဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ရွင္းပါဦး တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ေစတနာဆိုတာမ်ဳိးဟာ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ ထားရွိျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္ ။ မိမိကိုယ္အေပၚမွာ ထားရွိျခင္းကို မဆိုလိုပါ

ဘူးဘုရား ။ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ ေစတနာေကာင္းထားလွ်င္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ။ ေစတနာဆိုးထားလွ်င္ အကုသိုလ္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကီးပြားေစခ်င္တာေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္ ။ သို႕ေသာ္ ဒါကို ကုသိုလ္စိတ္လို႔ မေခၚနိုင္ပါဘူးဘုရား ။ ေလာဘစိတ္သာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အရက္ေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတစ္ပါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေစတနာဆိုးေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ေစတနာေကာင္းေသာ္လည္းေကာင္း မပါရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ ၊ အကုသိုလ္ မေကာက္ထိုက္ပါဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ မူးျပီး ရမ္းတဲ့လူေကာ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒါက တစ္ျခားပါဘုရား ။ရမ္းတဲ့အျပစ္ ေရာက္တာပါပဲ ။

ဇင္း ။ ။ သုရာေမရယ သက္သက္နဲ႔ေတာ့ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူးေပါ့ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ စိတ္သဘာ၀ကို တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာလို႔ ေတြ႔ရွိထားတဲ့အတိုင္းမွာေတာ့ ေလာကမွာအကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့ အရည္လည္း မရွိပါဘူး ။ ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့ အရည္လည္း မရွိပါဘူးဘုရား။ ေစတနာသာလွ်င္ ကုသိုလ္ ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေစပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ သဘာ၀ေတာ့ က်တတပဲ တကာၾကီး ။ က်ဴပ္ေတာင္ လက္ခံခ်င္လာျပီ ။ သို႔ေသာ္ မိရိုးဖလာ သမားေတြကေတာ့ ၾကိဳက္ၾကရမွာ မဟုတ္ေပဘူး ။

ေရႊ ။ ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ကိုအေသခံမယ္ ၊ ေသအရက္ကို လွ်ာေပၚမတင္ဖူးပါဘူး ညာဘူး နဲ႔ ၾကြားေနတဲ့ လူေတြက သာျပီးသေဘာမက် မွာေပါ့ဘုရား ။ သူတို႔အသားယူစရာ အလံုးကေလးတစ္ခု လက္လြတ္သြားမွာကိုဘုရား ။ သို႔ေသာ္ တပည့္ေတာ္ စာေရးတဲ့အခါမွာ မိရိုးဖလာသမားေတြအတြက္ မေရးပါဘူးဘုရား ။ ကာလာမသုတ္မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့အတိုင္း သဘာ၀က်မက်ကို ကိုယ္

ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရဲတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ ေရးပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဒီလိုဆို တကာၾကီးရဲ႕စာကို လူမ်ားစုက လက္ခံဖို႔ ခဲယဥ္းလိမ့္မယ္ေပါ့ ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္ဟာ လူျပိန္းမ်ားပါ နားလည္ေအာင္ေတာ့ ရွင္းျပတတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကို ထင္မိပါတယ္ ၊ သို႔ေသာ္ နားလည္ေပမဲ့ မၾကိဳက္နိုင္တာက ရွိေသးတာကိုးဘုရား ။ နားေတာ့လည္ေစမယ္ ၊ သို႔ေသာ္ လက္ခံဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ဥာဏ္အႏုအရင့္က ရွိေသးတာကိုးဘုရား ။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားကေတာ့ သူတို႔ၾကားဖူးထားတဲ့ အယူနဲ႔ မတူလွ်င္ ခါးခါးသီးသီး ဖယ္ပစ္ခ်တတ္ ၾကပါတယ္ ။ သူတို႔အတြက္ တပည့္ေတာ္ မေရးဖူးပါဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ (၁) နဲ႔ (၂) ကေတာ့ ေျပလည္ပါျပီ ။ နံပါတ္(၃) က်န္ေသးတယ္ တကာၾကီးရဲ႕ ၊ တကာၾကီးဟာ အခု အရက္ေသာက္ပါေသးသလား ။

ေရႊ ။ ။ လူပုဂၢိဴလ္ခ်င္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ေမး၀ံ့တဲ့ ေမးခြန္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။ သို႔ေသာ္ ရဟန္းဆိုေတာ့ ေမးနိုင္ပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ဒီလိုေၾကာင့္ပါ တကာၾကီး ။ တရားအားထုတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အျပင္ က်မ္းျပဳဆရာတစ္ေယာက္ဆိုလို႔ ေမးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ တကာၾကီးရယ္ ။ မေျဖခ်င္လည္းေနေပါ့ ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေမးသူရွိလွ်င္ ေျဖဖို႔ အသင့္ပါပဲ ဘုရား ။ ဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ရတနာ့သုတ္ထဲကလိုလား ။

ေရႊ ။ ။ ဒါကေတာ့ ဦးပဥၨင္း ထင္ခ်င္သလိုထင္ေပါ့ဘုရား ။ တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ထားတာကို ယံုပါေနာ္ ။ ဒါမ်ဳိးမွာ တပည့္ေတာ္မလိမ္ပါဘူး ။

ဇင္း ။ ။ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးမွာမွ မလိမ္ဘူး ဟုတ္လား ။

ေရႊ ။ ။ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးဘူးဘုရား ။ တပည့္ေတာ္ အသက္ေသရမည့္ ကိစၥမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ေသရမွာကို ေၾကာက္ျပီးလိမ္မိမလား မေျပာတတ္ပါဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ တကာၾကီးက ေသရမွာ ေၾကာက္တုန္းလား ။

ေရႊ ။ ။ ဘယ့္ႏွယ္ဘုရား ၊ ေလာကဓံေအာင္ျပီလို႔ ၀န္မခံနိုင္ေသးလွ်င္ အာဇာနည္မ်ားမွတစ္ပါး ေသရမွာကို ေၾကာက္တဲ့လူခ်ည္းေပါ့ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ကိုင္း တကာၾကီးနဲ႔ အရက္အေၾကာင္းကို ေျဖပါေတာ့ေလ ။

ေရႊ ။ ။ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ေသာက္ခဲ့တယ္ေပါ့ဘုရား ။ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္တို႔ လူသိုက္က စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ အိုင္စီအက္ေသာက္ေသာက္တဲ့ လူေတြပါ ။

ဇင္း ။ ။ တကာၾကီးက အိုင္စီအက္ေတာ့ တယ္အထင္ၾကီးသကိုး ။

ေရႊ ။ ။ ဒီ႔ျပင္ေနရာမွာ ဒီေလာက္ မဟုတ္ဘူး ။ ေသာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူတို႔လူစုကို ေကာင္းေကာင္း အတုခိုးတယ္ ဘုရား ။

မင္းၾကီးရဲ႕ေတာလိုက္ စာေရးလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဂ်င္မခါနာကလပ္တို႔ ၊ ပဲခူးကလပ္တို႔မွာ သူတို႔ေသာက္ပံုေတြကို ျမင္ရဖူးသကိုးဘုရား ။တပည့္ေတာ္ သေရက်မိတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ အတိုင္းအတာရွိတယ္ ၊ မလြန္ေစရဘူး ဆိုပါေတာ့ ။

ေရႊ ။ ။ ဒါတြင္မကဘူး ၊ နံနက္ခင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး ။

ဇင္း ။ ။ ဘာေၾကာင့္တဲ့လဲ ။

ေရႊ ။ ။ နံနက္ခင္း ေသာက္တဲ့လူဟာ တစ္ေန႔လံုးေသာက္ျဖစ္ျပီး ယစ္ထုပ္ျဖစ္သြားတတ္လို႔ပဲဘုရား ။ သူတို႔က ေသာက္ၾကေပမဲ့ မေသာက္ရလွ်င္ မေနနိုင္ဆိုတဲ့ ယစ္ထုပ္ျဖစ္မခံဘူး ဘုရား ၊ အဲဒါကို တပည့္ေတာ္က သိပ္သေဘာက်တယ္ ။ တပည့္ေတာ္ ယံုၾကည္ခ်က္ကလည္း ယစ္ထုပ္ျဖစ္သြားလွ်င္ ေနာင္ဘ၀ မွာ အရူး ျဖစ္တတ္တယ္ ။ ရူးသြပ္တယ္ဆိုလွ်င္ မဂ္ဖိုလ္အတြက္ တစ္ဘ၀ဆံုးေတာ့တာပဲဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ မဂ္ဖိုလ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာင့္ၾကစိုက္သကိုး တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္က ဆင္းရဲမွာကို မေၾကာက္လွဘူး ။ ဘ၀ဆံုးရံႈးသြားမွာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ ၊ ဒါကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အထူးသတိထားပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ ။

ေရႊ ။ ။ ဒင္နာပါတီမ်ဳိးျဖစ္ေစ ၊ ကြဲကြာေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ အခါမ်ဳိးေလာက္ျဖစ္ေစ ေသာက္ပါေတာ့တယ္ ။

ဇင္း ။ ။ အခုတိုင္ ဒီလိုပဲလား ။

ေရႊ ။ ။ အခုတိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား ။ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာပံုကို အဆင့္ဆင့္ ေလၽွ်ာက္ထားျခင္းေပါ့ ။

ဇင္း ။ ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ တရားေတြ ဘာေတြ အားထုတ္ ၊ ရဟန္းျပဳျပီးလို႔ လူထြက္ရတဲ့ေနာက္ေတာင္ ။

ဇင္း ။ ။ ဒုလႅဘရဟန္းလား တကာၾကီး ၊ ဘယ္ေလာက္၀တ္ခဲ့သလဲ ။

ေရႊ ။ ။ ဒုလႅဘရဟန္း မဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ့္ဟာကို ထင္ခဲ့မိတယ္ ၊ ငါေတာ့ ဒီတစ္သက္မွာ အရက္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ။ သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္မ်ားႏွင့္ ဆံုစည္းရာမွာ ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာျပန္တယ္ ။ တပည့္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာက ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ကုန္ျပီထင္တာ ၊ အခုေတာ့ ရွိေနျပန္တယ္ ။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာကာမရာဂ ( လိင္ကိစၥ ) ကို ပယ္တယ္ဆိုတာ ေအာင့္ထားျခင္း မျဖစ္ရဘူး ။ စိတ္ကုန္ခန္းသြားျခင္း ျဖစ္ရမယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ တြက္တယ္ ။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္အနာဂါမ္ ျဖစ္တယ္ထင္လို႔ ေအာင့္ထားရံုနဲ႔လည္း အနာဂါမ္ ျဖစ္တာ မဟုတ္နိုင္ဘူး ။ ကိုင္း ဒီေတာ့ ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိေသးတဲ့အတူတူ ေသာက္ေပဦးေတာ့ ။ သို႔ေသာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေအာင္ အားထုတ္ယူမယ္လို႔ ျပ႒ာန္းလိုက္တယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ဒီေတာ့ ေရွးေရွးကအတိုင္း ေသာက္ျပန္ေရာ့လား ။

ေရႊ ။ ။ ငယ္စဥ္တုန္းက အတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒင္နာပါတီတို႔ ဘာတို႔ေလာက္ပါပဲ ။

ဇင္း ။ ။ ေနာက္တစ္ထစ္က ဘယ္လိုလဲ ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္က ကိုယ့္စိတ္ကို စစ္ေဆးတဲ့အလုပ္ လုပ္လာခဲ့တာက ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ ။

ဇင္း ။ ။ ဘယ္လို စစ္ေဆးသလဲ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းဟာ တပည့္ေတာ္အဖို႔မွာေတာ့ အစားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တြဲတြဲျပီး ျဖစ္တတ္တယ္ ။

ဒီလိုပါဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္က အစားေကာင္းၾကိဳက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ လူတိုင္းၾကိဳက္တယ္ဆိုေပမဲ့ တပည့္ေတာ္က ကဲလြန္းပါတယ္ ။ ၾကိဳက္ဟင္း မပါလွ်င္ မ်ဳိလို႔ မက်သေလာက္ပါပဲ ။ ျပီးေတာ့ အေသာက္ရဲ႕ သတၱိဟာက ေကာင္းတဲ့ အစာတစ္ခုကိုပိုျပီးေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ကာ တပည့္ေတာ္မွာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္တုန္းကဆိုလွ်င္ အိမ္မွာအထူးတလည္ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႕လွ်င္ ထမင္း မစားေသးပဲ တစ္ခြက္ေျပးျပီး ေသာက္လိုက္ရပါေသးတယ္ ။

ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းေနတဲ့ဟင္းကို ပိုျပီး အရသာ ေပၚလာေအာင္ေပါ့ဘုရား ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အိမ္ကဟင္းေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။ သို႔ေပမဲ့ အင္မတန္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ တရုတ္စားပြဲၾကီးမ်ဳိးက်ေတာ့ အစားေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ေရွ႕မွာေထာင္ထားတဲ့ပုလင္းဆီကို လက္က ေရာက္ေရာက္သြားခ်င္တယ္ ။ ဒီအထဲမွာ အနားကလူက ငွဲ႔ေပးျပန္ေတာ့ ေသာက္လိုက္မိတာေပါ့ဘုရား ။

တရုတ္ျပည္သြားတုန္းက ငါေသာက္လို႔ ေတာ္မထင္ပါဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့သြားေပမဲ့ အစားေကာင္းေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေသာက္ခဲ့မိတာက မ်ားတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဒီလိုဆို တကာၾကီးဟာက ျဖတ္ဖို႔ခက္ေနျပီေကာ ။

ေရႊ ။ ။ ေနပါဦး ဦးပဥၨင္း ၊ တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့အတိုင္း အစားေကာင္း ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေသာက္ျဖစ္တယ္ဆိုလွ်င္ အစားေကာင္း စားခ်င္တတ္တဲ့ အာသာဆႏၵကို ျဖတ္ပစ္လိုက္နိုင္လွ်င္ေတာ့ အေသာက္ပါ ပါသြားမွာပဲလို႔ အၾကံ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ဘယ္လို လုပ္သလဲ ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္ဟာ က်န္းမာေရးလိုက္စားေလ့ရွိေလေတာ့ အိႏၵိယျပည္ ေဆးက်မ္းတစ္ခုမွာ ဖတ္ရဖူးတယ္ ။ လူတိုင္းဟာကိုယ့္၀မ္းဗိုက္ ( အစာအိမ္ ) ကို အလုပ္ေပးလြန္းအားၾကီးတယ္တဲ့ ၊ တစ္ႏွစ္မွာ ရက္သတၱတစ္ပတ္ေလာက္ လံုး၀ အစာေရွာင္သည္ျဖစ္ေစ ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ထမင္းဟင္း မပါဘဲ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ေလာက္ခ်ည္း စားေနသည္ ျဖစ္ေစ ၀မ္းဗိုက္ အနားရလို႔ ပိုျပိး က်န္းမာနိုင္တယ္တဲ့ ၊ ဒီနည္းကို ႏွစ္စဥ္ ၀မ္းဗိုက္ရွင္းနည္း ( Annual Cleaning ) လို႔ေခၚတယ္ ။ ဒါကို တပည့္ေတာ္ သေဘာက်လို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ လုပ္စမ္းၾကည့္ရာမွာ က်န္းမာေရး အတြက္ သာမက အစားေကာင္းခင္မင္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးဟာလည္း ေလ်ာ့ဆင္းသြားတာကို ေတြ႔ရတယ္ ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ျပဳတ္ခ်ည္း တစ္ပတ္ေလာက္ စားေနနိုင္တယ္ ဆိုကတည္းက ဟင္းမေကာင္းတာေလာက္ေတာ့သည္းခံနိုင္သြားေတာ့တာပါပဲဘုရား ။ ဟင္းမေကာင္းျခင္းကို သည္းခံနိုင္လွ်င္ ဟင္းေကာင္း ခင္မင္တတ္ျခင္းဟာလည္း ေလ်ာ႔ဆင္းရ

ေတာ့တာပဲဘုရား ။ အဲဒီလိုခ်ည္း တစ္လမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ႏွစ္လမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ လုပ္သြားတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ကာယဟာ ပိုျပီးေပါ့ပါး ဖ်တ္လတ္လာရံု မက အစားေကာင္း ( ရသာရံု ) ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ အာသာငမ္းငမ္း ရွိတတ္တဲ့ ၀ါသနာဟာလည္း ေပ်ာက္လုမတတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ လုမတတ္ဆိုေတာ့ လံုးလံုးၾကီးေပ်ာက္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။

ေရႊ ။ ။ သူတစ္ပါး နည္းတူေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့ဘုရား ။ တပည့္ေတာ္က ရသာရံုဘက္မွာ လူအမ်ားထက္ ကဲလြန္ေနေတာ့အစြန္းကေလး တိပစ္လိုက္သလိုေပါ့ ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ အစားေကာင္းေကာင္းစားဖို႔ ငမ္းငမ္းတက္ မျဖစ္ေတာ့ကာ ေသာက္ခ်င္တဲ့ တမ္းတမႈပါ ျပဳတ္သြားေလေရာလား ။

ေရႊ ။ ။ တပည့္ေတာ္ အဖို႔မွာေတာ့ ျပဳတ္သေလာက္ပါပဲဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ တကာၾကီးရဲ႕ ျဖတ္နည္းကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါတယ္ ။ ေနပါဦး ၊ တကာၾကီးဟာ အိုင္စီအက္မ်ားလို စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ ေသာက္တတ္တယ္ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို လုပ္ေနရေသးသလဲ ။

ေရႊ ။ ။ အေၾကာင္းေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္ဘုရား ။ ပထမအေၾကာင္းက တပည့္ေတာ္ဟာ ခပ္ရြယ္ရြယ္တုန္းကေတာ့သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္လွ်င္ ဘယ္သူကဘာထင္ထင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာရွိေသာ္လည္း အဘိုးၾကီးပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ထပ္ျပီး စဥ္းစားလာတယ္ဘုရား ။ ကိုယ္က တရားသမားလည္းဆိုေသး ဒင္နာပါတီေလး ဘာေလးမွာ တစ္ခြက္တစ္ေလ ေသာက္လိုက္မိတယ္ဆိုလွ်င္ လူကို အထင္ေသးတာထက္ တရားကို အထင္ေသးသြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ဒုကၡခံျပီး ဟင္းရြက္ျပဳတ္နဲ႔ ျဖတ္ရတာပါဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ သာဓုပါဗ်ာ ၊ ဒီ့ျပင္ေကာဗ် ၊ ဒီဟာက ဇိမ္တစ္မ်ဳိးရွိတယ္ဆို ။

ေရႊ ။ ။ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီဇိမ္ကိုလည္း ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ တရားအားထုတ္ျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အလိုရွိတဲ့အခါမွာအဲဒီ ဇိမ္ထက္ ၾကည္လင္ သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းတဲ့ ဇိမ္မ်ဳိးကို ခံစားနိုင္ေလေတာ့ သူ႔ ဇိမ္ အတြက္ မမက္ေမာေတာ့ပါဘူးဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ဒါျဖစ့္လည္းဗ်ာ အဲဒီ ဇိမ္ နဲ႔ပဲ ျဖတ္ပါေတာ့လား ၊ အစားဆင္းရဲခံျပီး ဟင္းရြက္ျပဳတ္ လုပ္ေနရေသးသလား ။

ေရႊ ။ ။ ဒီ ဇိမ္ နဲ႔ခ်ည္း ၂၄ နာရီေနလို႔ မရဘူးေပါ့ဘုရား ။ စားတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္မ်က္ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္တဲ့ ေလာဘကရွိေသးတာကိုး ဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ုိဳးလို႔ ေျပာပါတယ္ ။ ဒီ့ျပင္ အေၾကာင္း မ်ားေကာ တကာၾကီး ။

ေရႊ ။ ။ ဒုတိယအေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ အေႏွာင့္အယွက္ နည္းနည္း ေတြ႔ရလို႔ပါဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ သိပ္မမူးဘဲ စားေကာင္းရံုေလာက္ဆိုလွ်င္ ကိစၥမရွိဘူးဟုတ္လား ။

ေရႊ ။ ။ တရားအားထုတ္ဖို႔ အလုပ္မရွိတဲ့ လူမ်ားအဖို႔မွာေတာ့ မွန္ပါတယ္ ။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ လူမ်ားအဖို႔မွာေတာ့နည္းနည္းေလာက္ ေသာက္မိလွ်င္ပဲ စိတ္ထဲမွာသိပ္ျပီး မသန္႔ရွင္းဘူးဘုရား ။ ၾကည္လင္မႈလည္း နည္းနည္းေလ်ာ့တယ္ ။ တပည့္ေတာ္က အေတြးနဲ႔ ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ္ေတြ႔ပါဘုရား ။ သတိနည္းနည္း လြတ္တတ္ပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ သိပ္မူးမွ သတိလစ္တာ မဟုတ္လား ။

ေရႊ ။ ။ အဲဒီ သတိမ်ဳိးကို မဆိုလိုပါဘုရား ၊ နာမ္ရုပ္ကို ရႈဆင္ျခင္တဲ့ သမၼာသတိ လို႔ ဆိုလိုပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ဟုတ္ျပီ ၊ ပမာဒတရားကို ဆိုလိုတာေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့တာကိုးဗ် ။ သုရာေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာတဲ့ ဗ်ေနာ္ ။

ေရႊ ။ ။ ေစာေစာကတည္းက တပည့္ေတာ္က ဒါကို ေလွ်ာက္လိုျခင္းပါဘုရား ။ ေမ့ေလ်ာ့ရံု သက္သက္ နဲ႔ေတာ့ အကုသိုလ္မဟုတ္ဘူး ။ သို႔ေသာ္ တရားအားထုတ္ေရးအတြက္ေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဇင္း ။ ။ ၾကိဳက္ပါ့ဗ်ာ ၊ ဦးပဥၨင္းတို႔ကေတာ့ ဒီလို ၀န္ခံလွ်င္ သေဘာက်တာပါပဲ ။

ေရႊ ။ ။ တကာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းက အရက္ေသာက္တာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေရးတယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ားကို ရွင္းျပလိုက္ပါဘုရား ။စေလာင္းဖံုး ၂ ခ်ပ္ကို တီးလွ်င္ ကြဲတတ္တာမွန္တယ္ ၊ က်ားကိုက္တတ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မမွန္ဘူးလို႔ ဆိုလိုျခင္းပါ ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို တပည့္ေတာ္ ေျဖာင့္ခ်က္ထဲမွာ ေရးျပရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ မေသာက္တတ္တဲ့ လူေတြကို ေသာက္ခ်င္ေအာင္ မဟုတ္ ၊

အရက္ကေလးတစ္ခု ေရွာင္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မကပ္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္တဲ့ လူမ်ားက အသားယူေနၾကတာေတြကို ရံြ႕တြံတြံရွိလို႔ မွန္တဲ့အတိုင္း တင္ျပျခင္းပါဘုရား ။

ဇင္း ။ ။ ေက်နပ္ပါျပီ တကာၾကီး ၊ လိပ္ပတ္လည္သြားပါျပီ ။

ျပီးပါျပီ

ကဲ ....မိတ္ေဆြတို႔ ေကာ ဟိုဦးပဥၨင္းလို လိပ္ပတ္လည္ပါရဲ႕လား ။

ေရႊဥေဒါင္း ၏ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါေစ ႏွင့္ အေတြးအျမင္ ေဆာင္းပါးမ်ား မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။

ေမးထဲေရာက္လာတဲ႔ေဆာင္းပါးကို သေဘာက်လုိ႔ ကူးယူတင္ျပလုိက္ပါတယ္။

Read more...

About This Blog

Lorem Ipsum

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP