အဆုိးဆုံးကို ရင္ဆုိင္ရင္း အေကာင္းဆုံးကိုလည္း ေမွ်ာ္လင္႔ထားပါ
>> Friday, June 25, 2010
အခုတေလာမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက နာမည္ႀကီး မင္းသမီးနဲ႔ ဂ်ာနယ္သတင္း ေထာက္မေလးတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလေပြဟာ ျပည္တြင္းရာသီဥတုကုိ သာမက ျပည္ပျမန္မာအသုိင္းအ၀ုိင္းကုိပါ ၀င္ေရာက္ တုိက္ခတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေလာကအေၾကာင္း ဘာမွ် မသိ၊ စိတ္လဲမ၀င္စား၊ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာပဲ ႐ိွေနတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ စိတ္ေလဟာနယ္ထဲမွာေတာင္ မလြတ္ပါဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဒီလုိျဖစ္သင့္ တာေပါ့… ဘာညာ စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ခ်မိတဲ့ အထိပါပဲ။ တုိက္ဆုိင္မႈေလးေတြ ၾကဳံလာတုိင္း ကုိယ္ေတြ႕ၾကဳံခဲ့ရ၊ ၾကားသိခဲ့ရတာတဲ့ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ ေလးေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ ေတြးေတာၾကည့္တတ္တာက စာေရးသူရဲ႕ အက်င့္တစ္လုိ ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စဥ္းစားေနရင္း အဂၤလန္ႏုိင္ငံက နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ ကယ္ရီ ကာတုိနား (Kerry Katona)ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးကုိ သတိရမိလုိက္ပါတယ္။
ကယ္ရီဟာ အက္တမ္မစ္ ကစ္တင္း (Atomic Kitten)လုိ႔ ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံေက်ာ္ ဂီတအဖဲြ႕ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အဆုိေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ပါ။ ဒီလုိျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ နတ္တုိ႔ဖန္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ျဖစ္ လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ စိတ္က်ေရာဂါသည္ မိခင္ႀကီးရဲ႕ လက္ကုိ ဆဲြၿပီး ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ လွည့္လည္ သြားလာေနရတဲ့ သုည ဘ၀ကေန စခဲ့ရတာပါ။
ဒီလုိနာမည္ႀကီးလာေလ သတင္းမီဒီယာတုိ႔ရဲ႕ မ်က္စိက်တဲ့ ပစ္ မွတ္ တစ္ခုျဖစ္လာေလပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ သူဟာ သတင္း သမားေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆ ျပႆနာေလးေတြ မၾကာခဏဆုိသလုိ ျဖစ္ေနတာပါ။ သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ ဒါမိ်ဳးေတြက ျဖစ္ေနက် ႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလားပဲ။
ေလာကဓံရဲ႕ မ်က္ႏွာသာ မေပးမႈေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိသားစုေမတၱာ ငတ္မြတ္လာတဲ့ ကယ္ရီဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ့္ေျမ့တဲ့ မိသား စုေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တာဟာ သူရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆုံး အိမ္မက္ တစ္ခုပါ။ ေကာင္းကင္က ကယ္တင္႐ွင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လ်စ္လ်ဴျခင္း ခံထားရတဲ့ သုိးငယ္ေလး ကယ္ရီဟာ သုိးထိန္းေခြးျဖဴရဲ႕ အေရကုိ ျခဳံထားတဲ့ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္နဲ႔ တူတဲ့ ကံၾကမၼာကုိ ယုံၾကည္အားကုိးၿပီး သူရဲ႕အိမ္မက္ ေလးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ က်ိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကမၻာေက်ာ္ ဂီတအဖဲြ႕တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ၀က္ (စ္) (တ္) လုိက္ (ဖ္) (Westlife) က နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ ဘ႐ုိင္ယန္ နဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔႐ြာလုိ႔ ေျပာရမေလာက္ပါပဲ။ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ရၿပီး ခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ အိမ္မက္ကေလး ပ်က္ျပယ္သြားၿပီး ထမင္းလုံးတေစၦ အေျခာက္ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီလုိၾကမ္းထမ္းခက္ထန္တဲ့ ဘ၀ေလာကဓံမုန္းတုိင္းတုိ႔ရဲ႔ တုိက္ခုိက္မႈ ကုိ ၾကံၾကံခံရင္း ဘ၀ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္ ဆုိ တာကုိ ကယ္ရီကုိယ္တုိင္ ေဖာက္သည္ခ်ထားပါတယ္။ စာဖတ္သူတုိ႔ ခံစားၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။
အပုိင္း (၁)
မနက္ျဖန္ဆုိတာ သစ္လြင္လွပတဲ့ နိဒါန္းတစ္ခုပါ
က်မ ႐ွစ္လသမီးအရြယ္ေလာက္မွာ အေဖက က်မကုိ တစ္ေခါက္လာ ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ အေမက ဘုံဆုိင္သြားၿပီး တစ္ခြက္ တစ္ဖလားေမာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အေမကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေတြ႕ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ က်မအေဖက ကူညီေျပာေပးဖုိ႔ အတြက္ သူရဲ႕ညီနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ အေဖာ္ ေခၚလာတယ္။ သူတုိ႔ေတြ အိမ္ျပန္လာၾကၿပီး က်မအတြက္ ကေလးစရိတ္ ေပးသြားၾကတယ္။
ဒါဟာ က်မရဲ႔ အေဖအရင္းကုိ ေနာက္ဆုံး ျမင္လုိက္ရျခင္းပါပဲ။ က်မအေဖဟာ သူ႔ရဲ႕ဇနီးနဲ႔ သား၊ သမီးေတြဆီကုိ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ က်မဘ၀ရဲ႕ မလွပတဲ့ ဘ၀နိဒါန္းအစပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္မၾကည့္မိေအာင္ က်မ အျမဲႀကိဳးစား ေနခဲ့တယ္၊ အတိတ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆုိတာကုိလည္း မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ ေ႐ွ႕ကုိေမွ်ာ္မွန္းၿပီး လက္႐ွိဘ၀မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းကသာ က်မအတြက္ ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္႐ိွပါတယ္။
က်မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ အ႐ြယ္မွာပဲ သူ႔ကုိျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး ခ်စ္မယ္လုိ႔ထင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳခဲ့ တယ္။ အဲဒီ အခုိက္အတန္႔မွာေတာ့ အျခားကေလးေတြလုိပဲ က်မ မိစုံ ဖစုံနဲ႔ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ က်မမိဘေတြ ေတြ႕ၾကံဳခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡသုကၡ ဆုိတာေတြ က်မ ဘာမွမခံစားခဲ့ရပါဘူး။ က်မမွာ ကစားစရာ အ႐ုပ္ ေတြ႐ိွတယ္။ အတူကစားဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ိွတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ေက်ာင္းသြားမယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီထက္ ဘာမ်ားလုိ ေသးလုိ႔လဲ။
၁၉၈၇-ခုႏွစ္၊ ဇန္နာ၀ါရီလမွာေတာ့ ဒီေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြဟာ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အေမတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပဲ ပေထြးက အေမကုိ ပစ္သြားခဲ့တယ္။ က်မ ခုနစ္ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္ပဲ ႐ိွပါေသးတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး က်မဟာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ၾက့ံၾကံ့ခံ ႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွားခဲ့ရတာပါ။
ဘယ္သူေတြဟာ ကုိယ့္မိဘျဖစ္ပါေစလုိ႔ က်မတုိ႔မွာ ေ႐ြးခ်ယ္ ပုိင္ခြင့္ မ႐ိွပါဘူး။
ဆုိလုိတာက ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ ရလာတာေတြကုိ သိပ္ေ႐ြးခ်ယ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ဘယ္လုိအေျခအေန မိ်ဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတတ္ႏို္င္ဆုံး ပုံမွန္ဘ၀နဲ႔ ႀကိဳးစားရပ္တည္သြားဖုိ႔ကုိ က်မ ေ႐ြးခ်ယ္ ခဲ့ပါတယ္။ က်မက အရာရာကုိ အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ က်ိဳးစား ေနသူ တစ္ေယာက္ပါ။ က်မဆီမွာ ဒီစိတ္ဓာတ္ေလး ဘယ္လုိ ကိန္းေအာင္းလာသလဲဆုိတာ က်မ အေသအခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဘ၀ကံၾကမၼာဟာ ဆုိး၀ါးတဲ့ ဒုကၡသုကၡ သဗၺရနံေပါင္းစုံကုိ က်မရဲ႕ မိသားစုအေပၚ ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကုိ ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္တဲ့စိတ္၊ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာေစမည့္ နည္းလမ္း ေတြကုိ အပ္ႏွင္းခဲ့တယ္လုိ ထင္ပါတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ အေမွာင္မုိက္ဆုံး ကာလေတြကုိ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဘ၀ဟာ အစဥ္ေျပလာမွာပါလုိ႔ က်မ အျမဲတန္း ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ဟာ မနက္ဖန္မဟုတ္ရင္ေတာင္ တစ္ရက္ရက္မွာေပါ့။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ေ႐ွ႕ကုိဆက္ေလ်ာက္လွမ္း ဖုိ႔ က်မကုိ အျမဲ တြန္းအားေပးခဲ့တာပါ။ ဘ၀မွာ အနာခံရတဲ့ ကာလ ေတြြကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရလုိ အသာစံရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ၾကဳံခဲ့ရတာပါပဲ။ အခုေတာင္ အရာအာလုံးဟာ ျပန္ေကာင္း လာႏိုင္ပါ့မလာ းဆုိတဲ့ အေတြးမိ်ဳးကုိ က်မ လုံး၀လက္မခံပါဘူး။ အဲဒီလုိ ေတြေ၀တတ္တဲ့ သံသယစိတ္ေတြ၊ တြန္႔ဆုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ေတြ ၀င္မလာ ေအာင္ တြန္းလွန္ေနျခင္းသည္ပင္ ဘ၀တုိက္ပဲြရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ပဲလုိ႔ က်မထင္ပါတယ္။
ဘ၀ဟာ အျမဲတန္း လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မအေမဟာ စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားေနရသူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီေတာ့ သူနဲ႔အတူ ႐ိွေနတဲ့ က်မဘ၀ဟာ သူရဲ႕ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ တတ္တဲ့စိတ္ေတြ အေမြရခဲ့ပါတယ္။ ပုံမွန္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆုိရင္ေတာ့ သူဟာေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးေလးေတြကုိလဲ ၾကဳံခဲ့ရပါတယ္။
က်မတုိ႔ဟာ ဘယ္လုိမိခင္မ်ိဳး ရလာမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မ သိႏုိင္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ အရာရာဟာ ပုံမွန္အတုိင္း ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ လာမဲ့ အခ်ိန္ကုိပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ စရာမ႐ိွရင္ေတာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္သူပါ။ အေမနဲ႔ က်မမွာ ဟာသဥာဏ္႐ိွၾကပါတယ္။ က်မ တုိ႔ သားအမိဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္မွာ ဘယ္လုိျပႆနာေတြ ႐ိွေနပါေစ က်မတုိ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအခ်ိန္ေလး ေတြကုိေတာ့ ရေအာင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ အေမ့ မွာ ေငြပုိေငြလွ်ံေလး႐ိွရင္ သူက က်မကုိ ဘလက္ပူးလ္(Blackpool) ကုိ ေခၚ သြားၿပီး အဲဒီမွာ က်မတုိ႔ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကတယ္။ ျခားေတြ၊ ရဟတ္ ေတြ စီးၿပီး အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာဆုိရင္ အေမဟာ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ေပ်ာ္ျမဴး ေနတာပါပဲ။ ဒီလုိေပ်ာ္႐ႊင္ စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ အျမဲျဖစ္ေနပါေစ လုိ႔ က်မဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔က ေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြကုိ ဖန္တီးယူတတ္ဖုိ႔ပဲ႐ိွပါတယ္။
ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခါမိ်ဳးမွာ
ဒီလုိေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေလးေတြဟာ ဘ၀အေမာေတြ
ေျပေပ်ာက္ေစမဲ့ အေကာင္းဆုံး ထြက္ေပါက္ေလး တစ္ခုပါပဲ။
အိမ္ကေန ထြက္ထြက္သြားတတ္တဲ့ အေမမ်ိဳး၊ အရက္အလြန္ ေသာက္ တဲ့ အေမမ်ိဳး၊ ကုိယ့္အေပၚ ၾကင္နာမႈမ႐ိွတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေပၚ ေမတၱာထားမိတဲ့ အေမမ်ိဳး အျခား ဘယ္သားသမီးမွာ မွ ၾကဳံဖူးမွာမဟုတ္ပါ ဘူး။ က်မဟာ ဒီလုိေတြ ၾကဳံေနရေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ဘ၀ အစဥ္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လာလိမ့္မယ္လုိ႔ အျမဲယုံၾကည္ ထားပါတယ္။ ဒါေတြကိုပဲ ေတြးေတာ စဥ္းစားေနရင္း အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနမယ္ဆုိရင္ အခက္အခဲေတြကုိ ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အကယ္၍ က်မဟာ က်မရဲ႕ လက္႐ိွဘ၀ အေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အေတြးထဲမွာ နစ္ေမ်ာေနမယ္ဆုိရင္ အဲလုိဘ၀မ်ိဳးက ေန ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္ဟာ က်မရဲ႕ လက္တကမ္းမွာပဲ ႐ိွေနတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အျမဲခံစားမိတယ္။ အဲဒီကုိ ေရာက္ဖုိ႔ဆုိရင္ ငရဲျပည္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားရမယ္ဆုိတာ က်မ သိေနတယ္။
မင္းမေဟာ္ (ဘီးလင္း)
အထက္ပါ ေဆာင္းပါးေလးကို မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ ဘေလာ႔ကေန ၾကိဳတ္လုိ႔ ကူးယူၿပီး တင္ေပးလုိတ္တာပါ။ ေနာက္ထပ္ အခန္းဆက္ေတြလည္း က်န္ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။
