အဆုိးဆုံးကို ရင္ဆုိင္ရင္း အေကာင္းဆုံးကိုလည္း ေမွ်ာ္လင္႔ထားပါ (အပိုင္း ၂)
>> Tuesday, July 6, 2010
သမီးကုိ စြန္႔ပစ္သြားတဲ့ အေမ
အေမဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မေစာင့္ေ႐ွာက္ႏုိင္ပါ့လား ဆုိတဲ့ အသိ က က်မကုိ တြန္းအားေတြေပးခဲ့တယ္။ က်မဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ အျပည့္႐ိွရမယ္၊ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာရမယ္။
ကေလးဘ၀မွာ ေလာကဓံလႈိင္းရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈ ခံခဲ့ရတဲ့ အျခားကေလးေတြလုိပဲ က်မဘ၀ကလည္း ဒီလုိနဲ႔ ႀကီး ျပင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လုိအေျခ အေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ က်မ ေနခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းလုိ ေနရာမ်ိဳးေရာက္ရင္ေတာင္ သူတုိ႔ သေဘာက်ေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။
က်မအေမက စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ၿပီး ႏွိပ္စက္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း က်မ သူ႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္ စကားေတြေျပာရင္း ျပဳစုခဲ့တယ္။ သူစိတ္ၿငိမ္သြားတဲ့အခါ ညစာျပင္ေကၽြးၿပီး အေမကုိ ေပြ႕ဖက္ၿပီးအိပ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ အေမက သူ႔ကုိယ္သူ ေသေၾကာင္းၾကံ ဖုိ႔လုပ္တတ္တယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသခ်င္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲရတာဟာ ငါညံ့လုိ႔။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါလုပ္ မေပးႏုိင္လုိ႔ ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္မိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါက် ေတာ့လဲ ဒီထက္ေတာ့ ငါဘာမ်ား လုပ္ေပးႏုိင္အုံးမွာမုိ႔လုိ႔လဲဆုိၿပီး က်မ စိတ္ ေတြ႐ႈပ္လာတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ က်မျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။
တစ္ခါက အေမဟာ ခ်ဳံးပြဲခ်ငုိေနတယ္။ သူဟာ မေကာင္းတဲ့ အေမတစ္ေယာက္၊ သူမ႐ိွမွ က်မဘ၀ အတြက္ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ သူခံစားေနရတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ စိတ္က်ေရာဂါ ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူဘာပဲေျပာေျပာ ကိစၥမ႐ိွပါဘူး။ က်မက လည္း အေမမ႐ိွဘဲ မေနခ်င္ပါဘူး။
တစ္ခါမွာေတာ့ က်မ ရင္ကဲြမတတ္ ခံစားလုိက္ရတယ္။ အေမက က်မကုိ စြန္႔ခြာၿပီး သူ႔ခ်စ္သူ ေဒး (ဗ္) ၀ီွး (တ္) နဲ႔ ေနမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ တုံးကေပါ့။
အဲဒီလူဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ အေမ့ရဲ႕ဘ၀ထဲမွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ႐ိွေနခဲ့သူပါ။ သူအၿပီးထြက္သြား ၿပီလုိ႔ က်မထင္ထားခဲ့တာ။
က်မ (၁၂) သမီးအ႐ြယ္ ေလာက္က အေမနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ရဲ႕ေျမာက္ပုိင္းမွာ ႐ိွတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုမွာ ေနၾကတုံးကေပါ့။ အေမဟာ ေလး၊ ငါးရက္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိလုိက္ရတာက လန္ဒန္ၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ပုိင္းမွာ႐ိွတဲ့ ေဒး (ဗ္) ဆီကုိ သြားေနတာတဲ့။
က်မ အဲဒီလူနဲ႔ အတူမေနခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႔လဲ ခြဲမေနႏုိင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတုိ႔နဲ႔ အတူ သြားေနခဲ့ရတယ္။ (မၾကာခဏဆုိသလုိ သူတုိ႔လင္းမယား စကားမ်ားတတ္ ၾကတယ္။) တစ္ခါမွာေတာ့ ေဒး (ဗ္) ေသာင္းၾကမ္း လုိ႔ လူမႈေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး အဖဲြ႕က သိသြားတယ္။
အဲဒီအခါမွာ အေမဟာ က်မကုိ စြန္႔မလား၊ ေဒး (ဗ္)ကုိ စြန္႔မလားလုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ရမဲ့ အေျခ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ၾကဳံလုိက္ရတယ္။ အေမဟာ က်မကုိ စြန္႔ၿပီး ေဒး(ဗ္)ကုိ ေ႐ြးလုိက္တာပါ။ က်မကေတာ့ က်မကုိ ေမြးစားတဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ သြားေနရတယ္။
အဆင္ေျပတယ္ ဆုိရမွာပါ။ က်မ အေမ့ကုိ သတိရေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ အတြက္ အျခားေ႐ြးစရာ ဘာအခြင့္အလမ္း မ်ား ႐ိွေသးလုိ႔လဲ။ အရာရာဟာ ေကာင္းမြန္လာပါေစလုိ႔ ထုိင္ၿပီး ဆုေတာင္း ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျဖသိမ့္ၿပီး ရလာတာကုိ ေက်ေက် နပ္နပ္ လက္ခံလုိက္႐ုံပါပဲ။
အေကာင္းျမင္စိတ္
ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ က်မဟာ အျမဲတမ္း ျပဳံးျပဳံးေလး ေနႏုိင္သူတစ္ ေယာက္လုိ႔ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ အဲဒီလုိ မေနႏုိင္ပါဘူး။
က်မ ဘ၀မွာ စိတ္႐ုိင္း၀င္တဲ့ အေမွာင္ကာလေတြ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ကုိ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခက္ထန္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ လက္စား ေခ်လုိတဲ့ အေတြးေတြ၊ ေဒါသခိုးလွ်ံေနတဲ့ စိတ္ၾကမ္းေတြ၊ ၀မ္းနည္းေက်ကဲြရ တဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ၾကဳံခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ခါက အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ က်မ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေဒး (ဗ္) နဲ႔ အေမက က်မကုိ ေခၚၿပီး အရက္ေသာက္ဖုိ႔ ယုန္သုံးေကာင္ (Three Rabbits) ဆုိတဲ့ အရက္ဆုိင္ကုိ ထြက္လာခဲ့ၾက တယ္။ အဲဒီဆုိင္က လမ္းသရဲ ဂုိဏ္းေတြ က်က္စားတဲ့ ဆုိင္မ်ိဳးပါ။
သူတုိ႔က ေသနတ္ေတြ၊ ဓားေတြေဆာင္ၿပီး လႈပ္႐ွားေနၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ လက္မ႐ြ႕ံ သမားေတြပါ။ ေဒး (ဗ္) က က်မကုိ အျမဲတန္း ေျခာက္လွန္႔တတ္တယ္။ သူက အဲလုိဂုိဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္တယ္လုိ႔ နာမည္ဆုိး ထြက္သူတစ္ေယာက္ေပါ့။
အဲဒီညက အရက္ဆုိင္ကအထြက္ ကားဆီျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ လင္းမယား စကားစမ်ားၾကေတာ့တယ္။ ေဒး (ဗ္)က အေမ့ကုိ လက္သီးနဲ႔ ထုိးလုိက္ေတာ့ ရန္ပဲြက ၿပီးသြားတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထပ္ျဖစ္ၾက ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေျခအေန အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ေဒး (ဗ္)က အေမ့ကုိ ေျခနဲ႔ လွိမ့္ကန္တယ္။ လက္သီးနဲ႔ ထုိးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ေဒး (ဗ္) က်မဘက္ လွည့္ၿပီး ရန္မူမွာ စုိးလုိ႔ က်မကုိ အေပၚထပ္က အခန္းထဲ သြားေနဖုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။
က်မလည္း အခန္းထဲမွာ သြားေနလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ထပ္က အေမ့ရဲ႕ေအာ္သံၾကားလုိ႔ ျပန္ဆင္းၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့ေျခေထာက္က ေသြးေတြထြက္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ ရတယ္။
ေဒး (ဗ္)ရဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း ဓားကုိကုိင္ထားတယ္။ သူက်မကုိ ျမင္သြားတဲ့အခါ မွာ က်မေတာ့ အသတ္ခံရၿပီလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ က်မ သူ႔ဆီကုိေျပးသြားၿပီး သူ႔ကုိ ေပြ႕ဖက္လုိက္ရင္း က်မတုိ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ေတြဟာ ဒီလုိ ေတြပဲလားလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
ဒီလုိလုပ္တာဟာ အရင္က အသုံး၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ နည္းပရိယာယ္ တစ္ခုပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ လည္း ေအာင္ျမင္သြား ပါတယ္။ သူစိတ္ေျပသြားတဲ့အထိ က်မ သူ႕ကုိ ေခၽြး သိပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ဓားကုိယူၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ သြား ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူအိပ္ေမာက်သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ က်မ သူ႔ကုိသတ္မယ္လုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ မသတ္ျဖစ္လုိက္တဲ့ အေၾကာင္း ကေတာ့ သူႏုိးလာၿပီး က်မကုိ ျပန္သတ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိလုိက္လုိ႔ပါပဲ။
က်မရဲ႔ အေကာင္းျမင္စိတ္ဟာ က်မကုိ အတိတ္ဆုိးေတြကေန ကယ္ တင္ၿပီး ဘ၀လမ္းမွာ ကံေကာင္းျခင္းေတြကုိ သယ္ေဆာင္ေပးတဲ့ အေၾကာင္း ရင္း တစ္ခုလုိ႔ က်မ ယုံၾကည္ထားပါတယ္။
အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ အဲဒီအ တုိင္း ျမင္တတ္ေအာင္ က်ိဳးစားေနဆဲပါ။ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ၾကဳံေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ ပုိလုိ႔ေတာင္ အေရးႀကီးပါေသးတယ္။ မေရာက္ ေသးတဲ့ ေနာက္ေျခာက္လအေၾကာင္း ေတြးေတာေနမည့္အစား လက္႐ိွဒီက ေန႔ အေၾကာင္းကုိပဲ စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ ေျဖ႐ွင္းရတာ ပုိၿပီး လြယ္ကူပါတယ္။
ဘယ္အရာမဆုိ ထုိက္တန္တဲ့ တန္ဖုိးေပးဆပ္ရျမဲ
ဘယ္အရာကမွ က်မရဲ႕ အိမ္မက္ေတြကုိ မဟန္႔တားႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ က်မ ကေလးဘ၀တုန္းက မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာ ကျပရတာ၊ သီခ်င္းဆုိျပရတာကုိ သေဘာက်ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ေတာ့ (နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆုံး အမ်ိဳးသမီးတီး၀ိုင္းတစ္ခုျဖစ္လာမည့္) အက္တမ္မစ္ ကစ္တင္ရဲ႕ ပထမဆုံး အဖဲြ႔၀င္အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းခံရတာဟာ အလြန္ကံေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးပါ။
ဒီလုိအခြင့္အေရးမ်ိဳးကုိ လက္ခံရလုိက္ တဲ့ အခိ်န္မွာ က်မ ဘယ္လုိခံစားရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားသာၾကည့္လုိက္ေပါ့။ ဒါဟာ က်မဘ၀ရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆုိး ဒြန္တြဲေနတဲ့ အံၾသစရာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုပါပဲ။
နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ မေကာင္း တဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြလည္း ႐ိွေနတတ္ပါတယ္။
အမ်ားျပည္သူၾကားမွာ ေက်ာ္ၾကား တဲ့ဘ၀ မေရာက္ဖူးေသးရင္ေတာ့ မလုံျခဳံတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ အေၾကာင္းကုိ သင္ သိႏုိင္မွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ဒီလုိစိတ္ခံစားခ်က္မိ်ဳး ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္အရာကမွ လုပ္ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အက္တမ္ မစ္ ကစ္တင္ အဖဲြ႕ နာမည္ႀကီးလာတဲ့အခါ က်မကုိ စကားေျပာဖုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကတဲ့ လူစိမ္းေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ က်မအတြက္ ပုိခက္လာတယ္။ သတင္းမီဒီယာ သမားေတြက ကုိယ့္ဘ၀ထဲ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီဆုိရင္ ပုိေတာင္ ဆုိးပါေသးတယ္။
နာမည္ေက်ာ္ၾကားလာတဲ့ အခါမွာ ဘယ္အရာမဆုိ ထုိက္တန္တဲ့ တန္ဖုိးေပး ဆပ္ရတာပဲ ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ က်မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာလာပါတယ္။
မနက္ျဖန္ဟာ သင့္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္
က်မ ဘ႐ုိင္ယန္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀က္ (စ္) (တ္) လုိက္ (ဖ္) တီး၀ိုင္းဟာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တီး၀ုိင္းတစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ။
ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္းႏူးစရာေကာင္းတဲ့ တကယ့္အေကာင္းဆုံး ပုံျပင္တစ္ ပုဒ္လုိပါပဲ။ ေရပန္းစားေနတဲ့ မိန္းကေလးတီး၀ုိင္းက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ေယာက္်ားေလးတီး၀ုိင္းက ေကာင္းေလးတစ္ ေယာက္တုိ႔ ေတြ႕ဆုံမိၾကၿပီး ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ ျဖစ္ၾကတယ္။
ဒီလုိျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ဒါဟာ ကုိယ့္ႀကိဳဳးစားမႈရဲ႕ ရလဒ္ပဲလုိ႔ က်မ တကယ္ယုံၾကည္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မ အျမဲေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တခဲ့တဲ့ မိသားစုဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ရၿပီလုိ႔ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
ေက်ာ္ၾကားမႈ ဂုဏ္ပကာသနေတြ၊ ခမ္းနားတဲ့ တုိက္တာစည္းစိမ္ေတြကုိ ေျပာတာမဟုတ္ ပါဘူး။ မိသားစုတစ္ခုုကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ လုံျခဳံမႈမိ်ဳးကုိ ဆုိလုိ တာပါ။
အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳး ျပန္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘ႐ုိင္ယန္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ကဲြသြားတာဟာ က်မအတြက္ အေတာ္နာက်င္ခံစားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒါဟာ က်မနဲ႔သူရဲ႕ ျပတ္စဲျခင္းသာ မဟုတ္ပါဘူး။
က်မ ရဲ႕ အိမ္မက္ေလးလဲ ပ်က္သုဥ္းသြားလုိ႔ပါပဲ။ သူက က်မကုိ စြန္႔သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ျပန္ျပင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ စိတ္က်ေရာဂါ ပုိဆုိးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီဒဏ္ကုိ က်မ အျပင္းအထန္ ခံစားခဲ့ရတယ္။
အခု အခ်ိန္အထိ ေရာဂါနဲ႔ နပန္းလုံးေနရဆဲပါ။ က်မအေမရဲ႕ အေျခအေနေလာက္ မဆုိးဘူး ဆုိေပမဲ့ သူေလာက္နီးနီးပါပဲ။ က်မရဲ႕ ဘ၀ကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္သြားေစႏုိင္ပါတယ္။
က်မဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပုိၿပီး ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ ဆုိတာ က်မသိပါတယ္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ ပါပဲ။ သက္သာေအးေဆးတယ္ဆုိတာ လုံး၀ မ႐ိွခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီ အေမွာင္ကာလေတြနဲ႔ ေ၀းရာကုိ က်မ ေရာက္ႏုိင္ပါအုံးမလား။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
က်မ သိေနတာ တစ္ခုလည္း ႐ိွပါေသးတယ္။ ကေလးဘ၀တုန္း က က်မ စိတ္ဓာတ္က် ေသာကေရာက္ေနတတ္တဲ့ အခါမိ်ဳးမွာ တစ္စုံတစ္ခု က ေမွာင္ရိပ္မွာ ေစာင့္ႀကိဳၿပီး က်မဆီကုိ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။
ဒုကၡသုကၡ သဗၺရနံေပါင္းစုံကုိ ရင္ဆုိင္ေျဖ႐ွင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံက က်မရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိ ျမွင့္တင္ေပးသလုိ ခြန္အားေတြလည္း ေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိ အခက္အခဲ ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၾကဳံေတြ႕ရတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အပူတျပင္း ဖိအားမေပးဘဲ ေန႔စဥ္ေျဖ႐ွင္းေက်ာ္လႊား ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေန႔ဟာ က်မအ တြက္ ကံဆုိးတဲ့ေန႔ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ မနက္ျဖန္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနမွာပါ။ ကံေကာင္းျခင္းေတြ တပတ္ ျပန္လည္လာအုံးမယ္ဆုိတာ က်မ သိေနတယ္။
စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ သည္းခံႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဘ၀မွာ နာက်င္မႈေတြ၊ အခက္အခဲ ဒုကၡ ေတြနဲ႔ ဘယ္သူမွ ကင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။
စုိးရိမ္ေသာကေတြ ၾကဳံရတုိင္း ဒီစကားေလးေတြကုိ စိတ္ထဲမွာ စြဲမွတ္ထားသင့္ပါတယ္။
က်မကုိ ယုံပါ။
မနက္ျဖန္ဟာ သင့္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ပါ။ ဒီစကားေလးကုိ ရင္မွာ ပုိက္ထားဖုိ႔ပါပဲ။
မင္းမေဟာ္ (ဘီးလင္း)
ေကာင္းလြန္းလုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္ေသြး ဘေလာ႔ကေန ကူးယူထားတာပါဗ်ာ။
