ဒီလိုေလး လုပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား?

ေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားေတာင္းပန္ျခင္း

ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ အမ်ားဆံုး ေရးၾက ဖတ္ၾကတဲ့ ဒီလို မဂၢဇင္းမ်ိဳးမွာ တပည့္ေတာ္ လူ၀တ္ေၾကာင္က အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ မဆီမဆိုင္ ေဆာင္းပါးလာေရးတဲ့အတြက္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါရန္ႏွင့္ တကယ္လို ့မ်ား အမွားအယြင္းတစ္စံုတရာမ်ားရွိခဲ့ပါလ်င္လည္း ေမတၱာ ကရုဏာေရွ ့ထားျပီး အမိုက္အမဲအျဖစ္ ေဗြမယူဘဲ သည္းျငီးခံေတာ္မူပါရန္ တပည့္ေတာ္ ရိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ အရွင္သူျမတ္အေပါင္းတို ့ဘုရား။

နိဒါန္း

၂၀၀၉ ခု။ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ တစ္ရက္ေတာ့ အားအားရွိတာႏွင့္ ျမိဳ ့ထဲက ဘုန္းဘုန္း တစ္ပါးဆီ အလည္သြားရင္း စကားစျမည္ ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန ့က အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဦးဇင္းႏွင့္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကျပီး Brain Storming ေတြလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ျပည္တြင္းက သံဃာေတာ္ေတြ အေရးလည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဒီလိုမ်ိဳးေလး လုပ္ၾကည့္ေကာင္းမလား ဆိုျပီး ႏွစ္ဦးသား ဆင္ၾကံၾကံမိခဲ့ၾကပါတယ္။

ေရးျဖစ္ဖို ့ဖန္လာျခင္း

ဟိုးတစ္ပတ္က အယ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဓမၼဂဂၤါႏွင့္ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ ့ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ ့ပညာေရးႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ကိုယ္ေတာ္က သူပို ့စ္တင္ေနတဲ့ ေနရဥၹရာမွတ္တမ္းေတြကို သြားဖတ္ၾကည့္ဖို ့ေျပာပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဒီကဦးဇင္းေလးတို ့ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြျပန္ပါေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ မမေ၀ (MMWAI) အေၾကာင္းကိုပါ သိလုိက္ရပါတယ္။ အရင္က ဒီလို မမေ၀ လိုအဖြဲ ့အစည္းမ်ိဳး ရွိေနလိမ့္မယ္လို ့ မသိထားခဲ့ပါဘူး။ အခု ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ တယ္ဟုတ္ပါလားလို ့ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။

ဒါနဲ ့ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ အားလံုးစပ္ဆက္ျပီး ပို ့စ္တစ္ခုေတာ့ေရးတင္အံုးမယ္စိတ္ကူးေနတုန္း မမေ၀ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေတာင္းေနတာေတြ ့လိုက္ေတာ့ ငါလည္း ၀င္ႏွမ္းျဖဴးလိုက္မဟဲ့လို ့ အယ္ခ်ဳပ္ကိုယ္ေတာ္ အားကိုးႏွင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။

ယတ္လား ပတ္လား

ျမန္မာျပည္မွာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ ေလးသိန္းပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူေနၾကတယ္လို ့သိရပါတယ္။ အဲဒီေလးသိန္းေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအားလံုးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ သံုးရပ္ေသာ သာသနာေတာ္ကို မိမိတို ့ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ရြက္ေဆာင္ေတာ္ မူေနၾကပါသလားလို ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကေမးလာခဲ့လ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျဖသင့္ပါသလဲ။

သံဃာေတာ္မ်ားအေနႏွင့္ စာသင္စာခ်တဲ့ ပရိယတၱိလုပ္ငန္းကို လုပ္ခ်င္လုပ္၊ သို ့မဟုတ္ သံသရာမွ မိမိေရာ သူတစ္ပါးပါ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ပဋိပတၱိကိုု လုပ္ခ်င္လုပ္။ ဒီႏွစ္မ်ိဳးကို မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ္လို ့ဆိုထားေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္း အဖံုဖံုေတြေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ ကင္းကြာေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဒီေလးသိန္းေသာ သံဃာထုထဲမွာမ်ား ရွိမေနနိဳင္ဘူးလား။ တကယ္လို ့မ်ား ရွိေနခဲ့ရင္ သူတို ့မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး အခက္အခဲ၊ အဆင္မေျပမႈေတြရွိေနလို ့လဲ။ ဘယ္လိုမ်ိဳး အဆင္ေျပသြားေအာင္ ဒီသံဃာေတာ္ေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးနိဳင္မလဲ။ ေနာက္ျပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္မလုပ္တိုင္းေကာ ဒီသံဃာေတာ္ေတြကို သာသနာေတာ္အတြက္ ေလာကအတြက္ အခ်ည္းႏွီးလို ့ ေျပာရေတာ့မလား။

ဒီေမးခြန္းေတြႏွင့္ စလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ၾကရာ၀ယ္

သံဃာေတာ္မ်ား သာသနာ့ေဘာင္သို ့ ၀င္ေရာက္လာၾကရာမွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ Background ေတြ မတူညီၾကသလို၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ခံယူခ်က္ေတြလည္း မတူညီနိဳင္ၾကပါဘူး။

ပထမတန္းစား အေနႏွင့္ကေတာ့ သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳလို ့၊ တကယ္ကို သဒၶါတရားထက္သန္အားေကာင္းျပီး ၀င္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြပါ။ ဒီသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ အေထြအထူးေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဘုန္းၾကီးလုပ္ခ်င္လို ့ကို လုပ္တာဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ရင္ ဘုန္းၾကီးအလုပ္ကို လုပ္ကို လုပ္ေတာ့မွာပါ။

ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက ေအာက္တန္းအဆင့္အေနႏွင့္ သာသနာေတာ္မွာ အေနေခ်ာင္လို ့ (ဒါကသူ ့အထင္ေပါ့) ၀င္လာတဲ့ သံဃာေတြပါ။ သူတို ့ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ဘဲ ေနလို ့ရသေလာက္ သံဃာ့အဖြဲ ့အစည္းထဲမွာ ေနေနၾကမယ့္ သူေတြပါဘဲ။

ေနာက္တတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ့ သာသနာထဲမွာေနရတာလည္းေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိယတ္ႏွင့္ပဋိပတ္ကို ဒီေလာက္ၾကီးအားမသန္ဘဲ လူမႈအက်ိဳးျပဳႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြအထူးျပင္းျပေနၾကတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေၾကာင္းမညီညြတ္မႈႏွင့္ အခြင့္အလမ္းမေပၚလာမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါနိဳင္ဘဲ ပရိယတ္လိုလို၊ ပဋိပတ္လိုလိုႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေအာင္ ေနေနၾကရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္စတုတၳတစ္မ်ိဳးကက်ေတာ့ မိဘႏွင့္မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းက စီမံလို ့ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ သာသနာေတာ္ထဲေရာက္လာၾကတဲ့သံဃာေတြပါ။ ဒီအမ်ိဳးအစား သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေတြ ့ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ တခ်ိဳ ့လည္း စိတ္ပါသြားျပီး ပထမတန္းစားအုပ္စုထဲ ၀င္သြားၾကတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သာသနာမွာလည္းမေပ်ာ္၊ လူလည္းထြက္လို ့မရႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္မေျပျဖစ္ၾကရတဲ့ အုပ္စုပါ။

တခ်ိဳ ့ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ ငယ္ငယ္က မိဘက ခ်ိဳ ့တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့အတြက္ သားသမီးကို ေက်ာင္းလည္း မထားနိဳင္၊ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို ့လည္း ခက္ေတာ့ နီးစပ္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္၀တ္ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ မိမိသားလည္း စာတတ္၊ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ ေနဖို ့အတြက္လည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ ဒီသားေလးဟာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ဘုန္းၾကီးစာေတြသင္ရင္း ကိုရင္ဘ၀ကေန ရဟန္းဘ၀တက္၊ စာေမးပြဲေတြအဆင့္ဆင့္ေျဖရင္း ေအာင္တာလည္းရွိ၊ မေအာင္တာလည္းရွိႏွင့္ သာသနာ့၀န္ကို မနိဳင္မနင္း ထမ္းရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းရဲ ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵက တစ္ခုျဖစ္ေနမွာပါ။

အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးခင္ေတာ့ သူကစိတ္ထဲရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲေျပာတယ္။ တကယ္လို ့မ်ား အခုအခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာရာက ထီေသာ္လည္းေကာင္း အေမြလိုမ်ိဳးေသာ္လည္းေကာင္း ပစၥည္းဥစၥာေတာ္ေတာ္ေလးရခဲ့ရင္ေတာ့ လူထြက္မွာဘဲတဲ့။

တခါက ရန္ကုန္သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီကိုယ္ေတာ္က သူ ့သူငယ္ခ်င္းရဟန္းတစ္ပါး ေက်ာင္းကိုလာလည္တဲ့ ဂ်ပန္မႏွင့္ေတြ ့ၾက၊ ၾကိဳက္ၾကျပီး လူထြက္လို ့ အိမ္ေထာင္ျပဳ ဂ်ပန္လိုက္သြားရတဲ့အေၾကာင္းကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ ေျပာျပတာကို နားေထာင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒီေျပာေနတဲ့ ရဟန္းရဲ ့စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြမ်ားေတြးေနမလဲလို ့ စဥ္းစားၾကည့္မိခဲ့ဖူးပါတယ္။

တေလာကလည္း နိဳင္ငံျခားမွာ မဟာတန္းတက္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး လူထြက္ခ်င္လို ့ အၾကံအိုက္ေနတာေလးကို ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ လူထြက္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ရပ္တည္ေနထိုင္မလဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဘယ္လို Dealing လုပ္မလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြႏွင့္ ေယာင္ခ်ာစိုင္းရင္းႏွင့္ဘဲ သာသနာထဲ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနမလဲဆိုတာ သုေတသနလုပ္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းကိစၥရပ္တစ္ခုပါ။

Risk မယူရဲတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ

ဘုန္းၾကီးအျဖစ္ကေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြႏွင့္ လူ၀တ္လဲလိုက္ၾကျပီဆိုရင္ အဓိကရင္ဆိုင္ၾကရတာ ပတ္၀န္က်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ ့့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းက လူေတြအမ်ားစုရဲ ့ mindset မွာလည္း ဘုန္းၾကီးလူထြက္ဆိုရင္ Look Down နဲနဲေလးလုပ္ခ်င္ၾကသလားလို ့။ လူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဒီလူထြက္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးႏွင့္ လက္ခံဆက္ဆံနိဳင္မႈအားနည္းတဲ့အခါ လူထြက္လာရတဲ့သူေတြမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္နစ္နာမႈမ်ိဳး ျဖစ္စရာရွိသြားနိဳင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပႆနာက လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ႏွင့္ စား၀တ္ေနေရးကိစၥေတြ စတင္ရုန္းကန္ရေတာ့တဲ့အခါမွာ တစ္သက္လံုးက လူမႈကိစၥေတြႏွင့္ ကင္းကြာလာခဲ့ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခက္အခဲေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြကေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္က ၾကံဳကိုၾကံဳၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ စား၀တ္ေနေရးရပ္တည္မႈအတြက္ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာလိုအပ္မႈေတြ မျပည့္စံုေတာ့ ဘ၀ရပ္တည္မႈမွာ အခက္အခဲေတြ ့ၾကရေတာ့တာပါ။ အဲဒီထဲမွာမွ လူနည္းစု ရာခိုင္ႏႈန္းအနည္းငယ္ေလာက္ကေတာ့ သူတို ့ႏွင့္သင့္ေတာ္ဆီေလ်ာ္တဲ့ ေနရာဌာနမ်ိဳးမွာ အလုပ္ရရွိအဆင္ေျပသြားၾကတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ ေနထိုင္ရပ္တည္အသက္ေမြးရတဲ့ Risk ယူရမႈဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘာသာေရးစာေပေလ့လာဆည္းပူးအားထုတ္မႈေတြႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္လြန္လာခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ကူတဲ့ စြန္ ့စားမႈတစ္ခုပါဘဲ။

တကယ္လို ့မ်ား

တကယ္လို ့မ်ား သံဃာေတာ္ေတြကို ကိုရင္ဘ၀ထဲမွာကတည္းက ပရိယတၱိစာေပသင္ယူေလ့လာျခင္းအျပင္ ေလာကီေက်ာင္းမ်ားမွာသင္ၾကားေနတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ ့အေရးၾကီးတဲ့ ဘာသာမ်ားကို အခ်ိန္နည္းနည္း ခြဲေပးျပီး သင္ၾကားပို ့ခ်လိုက္လ်င္ ဘယ္လိုျဖစ္နိဳင္မလဲ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဥပမာ ကိုရင္ငယ္ဘ၀မွာ သခ်ၤာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာကို နည္းနည္းစီ သင္ရိုးထဲထည့္ျပီး သင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုပါစို ့။ ေနာက္အတန္းနဲနဲၾကီးလာတဲ့ ကိုရင္ၾကီးအရြယ္က်ေတာ့ ရူပေဗဒအေျခခံ၊ ဓါတုေဗဒအေျခခံ၊ ဇီ၀ေဗဒ၊ ပထ၀ီ၀င္အျခခံ ေလးေတြ ထည့္သင္ေပးထားလိုက္မယ္။ ဒီလိုႏွင့္ ႏွစ္တိုင္းမွာ အျပင္ေလာကီစာကို နည္းနည္းခ်င္းစီ ထည့္ထည့္သင္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဒီကိုရင္ငယ္ဟာ ေလာကီဘာသာရပ္ေတြႏွင့္ စိမ္းမေနေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းအတန္းၾကီးလာတာႏွင့္အမွ် အဆင့္ျမင့္အဂၤလိပ္စာေတြ၊ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ပညာရပ္ေတြ၊ စာရင္းအင္းပညာ အေျခခံေတြကိုပါ Minor ဘာသာရပ္ေတြအျဖစ္ႏွင့္ ေလ့လာခိုင္းမယ္။ ေနာက္ပိုင္း ပထမၾကီးလို၊ ဓမၼာစရိယလို ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ နိဳင္ငံေရး၊ စိတ္ပညာ၊ အေတြးအေခၚပညာ၊ စီမံခန္ ့ခြဲမႈပညာရပ္ေတြကို ထည့္သြင္းေလ့လာေစမယ္။

ဒီလိုသာ လုပ္ေပးနိဳင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီသံဃာတစ္ပါးအေနႏွင့္ ကိုရင္ငယ္ဘ၀ကေန ရဟန္းပ်ိဳျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးမွာတင္ကိုဘဲ သူ ့ဖာသာ သူ ခ်ိန္လို ့ရနိဳင္တယ္။ သူ ဘယ္ဘက္ကို အားသန္လဲ။ ေလာကီလား၊ ေလာကုတ္လား။ ေလာကီဘက္အားသန္ေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာကို ဖိျပီးေလ့လာထားလို ့ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳး ဘာေကာင္းနိဳင္မလဲဆိုေတာ့ တကယ္သာသနာေတာ္မွာေပ်ာ္ျပီး သာသနာျပဳစိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ဆိုရင္လည္း သူ ့အေနႏွင့္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြလုပ္ရာမွာ လက္နက္ေတြျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာ၊ စိတ္ပညာ၊ အေတြးအေခၚပညာ စတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ပရိယတၱိသင္ယူရင္း တခါတည္း ေလ့လာျပီးသားျဖစ္သြားနိဳင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ သံဃာေတြအတြက္ဆိုရင္လည္း လိုအပ္တဲ့ စီမံခန္ ့ခြဲမႈပညာ၊ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာတို ့ဟာ သူတို ့လုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ အေျခခံအေနႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေပးနိဳင္ျပန္ပါတယ္။

ထြက္ခ်င္ထြက္ေပါ့

ဒီေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္မွ မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ရပ္တည္ရွင္သန္ဖို ့အတြက္လိုအပ္မယ့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျခင္းဆိုင္ရာ ပညာရပ္မ်ား၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားအတြက္ Capacity Building သင္တန္းေတြစီစဥ္ျပီး နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္မ်ားက ပို ့ခ်သင္ၾကားေပးမယ္။ လူထြက္ျပီး သင္တန္းကို အရင္မတက္မျဖစ္ တက္ၾက။ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ ယူရမွာေပါ့။ ဒီသင္တန္းေတြကျပီးသြားတဲ့ သူေတြကို သက္ဆိုင္ရာ နိဳင္ငံပိုင္၊ ပုဂၢလိကပိုင္ ဌာနေတြက အလုပ္ေနရာေတြစီစဥ္ေပးမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လုပ္ၾကေပါ့။

ေနာက္ျပီး လူ ့အဖြဲ ့အစည္းက လူေတြကိုလည္း ဘုန္းၾကီးလူထြက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေပၚ စာနာနားလည္မႈမ်ားႏွင့္ လက္တြဲေဖးမကူဖို ့အတြက္ Educate လုပ္ေပးမယ္။ နဲနဲေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခုယူရမွာေပါ့ေလ။

လူထြက္ခ်င္တဲ့ သံဃာေတြအေနႏွင့္ ဒီလိုသာစီစဥ္ေပးနိဳင္ခဲ့ရင္ ဘာဘဲေျပာေျပာ သူတို ့ေတြ ေတြးပူေနတဲ့ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပလည္သြားမွာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။ မိမိကိုယ္မိမိ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ႏွင့္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းအတြင္းကို ရဲရဲ တိုး၀င္နိဳင္သြားမယ္။

ပရ ဘုန္းဘုန္းမ်ား

ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခ်င္တဲ့ သံဃာမ်ားအတြက္လည္း သူတို ့လုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းႏွင့္ ပက္သတ္တဲ့ လိုအပ္တဲ့ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ျဖည့္ဆည္းပံ့ပိုးမႈေတြကို ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းအလိုက္ သီးျခားသင္တန္းမ်ား၊ Workshop မ်ား ျပဳလုပ္ေပးျပီး နည္းပညာျဖန္ ့ျဖဴးေပးမယ္။ Donor ေတြႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီသံဃာမ်ားမွာလည္း သူတို ့ရဲ ့ ရင္ထဲက Talent ေတြကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ခြင့္ ရသြားနိဳင္ပါတယ္။

ဘာရံွဳးနိဳင္လဲ

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ စဥ္းစားရမွာ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာ့ေဘာင္ထဲကေနထြက္တဲ့သူကထြက္၊ သံုးတန္ေသာသာသနာ့တာ၀န္ကို မထမ္းဘဲ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့သူကလုပ္ၾကေတာ့ သာသနာေတာ္အတြက္ ဆံုးရံႈးမႈျဖစ္နိဳင္၊ မျဖစ္နိဳင္ စဥ္းစားၾကရပါမယ္။

ဒါဆိုရင္ ယခုလက္ရွိအေနအထားအတိုင္းဆိုရင္ေကာ သာသနာေတာ္မွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားနိဳင္ပါသလား။ သံုးတန္ေသာ သာသနာကို စိတ္လက္ရႊင္ပ်စြာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သံဃာအရည္အတြက္ ႏွင့္ သာသနာမွာအေျခအေနအရပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ မေပ်ာ္ပိုက္ဘဲ သာသနာ့၀န္လည္း မေဆာင္ဘဲ ေနေနၾကတဲ့ သံဃာအရည္အတြက္။ ဒီ ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ထိုးစဥ္းစားၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ အေျဖတစ္ခု ေတာ့ ထြက္လာမွာပါ။

ဒီေတာ့ အရည္အတြက္မွသည္ အရည္အခ်င္းဆီသို ့သြားမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အရည္အခ်င္းမွသည္ အရည္အတြက္ဆီသို ့သြားမွာလား။ ဒါကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

ေအာက္ထစ္ဆံုး အနာဂါမ္ျဖစ္ျပီးမွသာ သာသနာေတာ္မွာ စိတ္ခ်စြာျမဲနိဳင္တယ္။ ေအာက္အရိယာအဆင့္ေတြေတာင္ သာသနာေတာ္မွာ အျမဲမေပ်ာ္နိဳင္ဘူးလို ့ ဒီလို တရားစကားမွတ္သားမိတာရွိပါတယ္။ တကယ္လို ့မ်ား ေသာတာပန္ သံဃာတစ္ပါး လူထြက္သြားတာဟာ သာသနာေတာ္အတြက္ ဆံုးရႈံးမႈျဖစ္သြားတယ္လို ့ဆိုနိဳင္ပါ့မလား။ သာသနာေတာ္ၾကီး ဆံုးရႈံးမႈ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မႈဟာ ဘယ္ Criteria ေတြေပၚမွာ အေျခခံျပီး တြက္ခ်က္မွာလဲ။

သာသနာကို ခဏထားလို ့ နိဳင္ငံအတြက္စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုပါေတာ့။ နိဳင္ငံအတြက္ လူသားအရင္းအျမစ္စြမ္းအားထဲက ေလးသိန္းေက်ာ္ကို သာသနာေတာ္အတြက္ အသံုးျပဳလွဴဒါန္းထားတယ္။ တကယ္လို ့ အဲဒီေလးသိန္းဆီက သာသနာေတာ္စည္ပင္ထြန္းကားျပန္ ့ပြားဖို ့အတြက္ လိုအပ္တဲ့လုပ္အား အရင္းအျမစ္ကိုလည္း အျပည့္အ၀မရသလို ဒီဘက္က နိဳင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္မွာလည္း စြမ္းအားလစ္ဟာမႈျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္..။

တကယ္လို ့သာသနာ့ေဘာင္မေပ်ာ္တဲ့ရဟန္း လူထြက္ျပီး နိဳင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးရဲ ့အခန္းက႑ထဲမွာ သူနိဳင္တဲ့တာ၀န္၀င္ထမ္းျပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သာသနာဘက္မွာလည္း Quality Percentage တက္သြားသလို၊ နိဳင္ငံဘက္မွာလည္း HR Percentage အေပါင္းျဖစ္သြားနိဳင္ပါတယ္။ ပရဟိတလုပ္ငန္း လုပ္ၾကမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြဆိုရင္လည္း ဒီသေဘာအတိုင္းပါဘဲ။ သာသနာဘက္လည္း တန္ဖိုးတက္သလို၊ နိဳင္ငံအတြက္လည္း အက်ိဳးထြက္တယ္လို ့ယူဆလို ့ရနိဳင္ပါတယ္။

အဆံုးသပ္

ကၽြန္ေတာ္ အခုေရးခဲ့တာေတြအားလံုးကေတာ့ ဒီလိုလုပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားဆိုျပီး စိတ္ကူးၾကည့္ရံုသက္သက္ပါ။ စိတ္ကူးတယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခ်င္တာဘဲ ေစာင္းေပးထားတာေပါ့။ တကယ့္လက္ေတြ ့မွာေတာ့ လုပ္ၾကည့္ရင္ လုပ္လို ့ရခ်င္မွလည္း ရမယ္။ ရရင္လည္း အခုလိုမ်ိဳးလြယ္လြယ္ကူကူခ်ည္းဘဲေတာ့ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲေပါ့ေနာ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကိစၥတစ္ခုကို မ်က္ႏွာစာေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ထဲက မ်က္ႏွာစာတစ္ဘက္ကေန ျမင္ၾကည့္လိုက္တဲ့သေဘာပါဘဲ။ တျခားလူေတြကလည္း ဒီကိစၥကို တျခားအျမင္ေတြႏွင့္ ျမင္ၾကည့္နိဳင္ၾကအံုးမွာပါဘဲ။ အားလံုးလြတ္လပ္စြာ ျမင္ၾကည့္ေတာ္ မူၾကပါကုန္။

ဒီေဆာင္းပါးေရးရင္း The Beatles အဖြဲ ့က John Lennon ရဲ ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ Imagine ထဲက သီခ်င္းစာသားေလးကို သတိရမိပါတယ္။

You may say that I am a dreamer.

But I'm not the only one.

I hope someday you'll join us.

And the world will be as one.

အားလံုး ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ျပည့္စံုနိဳင္ၾကပါေစ။

၀ိမုတၱိသုခ

တိုက်ိဳ၊ ဂ်ပန္။

၁၅၊ ၁၊ ၂၀၁၀။

(ဤေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ရန္ အေတြးကုန္ၾကမ္းမ်ားေပးေတာ္မူေသာ တိုက်ိဳျမိဳ ့မွ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ သံဃာ့ရံုးခန္းတာ၀န္ခံဆရာေတာ္ အရွင္ဓမၼေဇာတိ ႏွင့္ ဘုန္းဘုန္းဓမၼဂဂၤါ (အယ္ခ်ဳပ္) တို ့အား ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ရိုေသစြာ ဦးႏွိမ္ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္ အရွင္ျမတ္တို ့ဘုရား။ )
သေဘာက်လုိ႔ ကူးယူတင္ေပးလုိက္တာပါ။