ေမးထဲေရာက္တာေလးေကာင္းလုိ႔တင္ေပးလုိတ္တာပါ

၁) သံပရာပင္

သစ္ပင္တစ္ပင္ေရွ႕ ကိုယ္အျမဲျဖတ္တယ္။ အဲဒီသစ္ပင္မွာ တစ္ျခားသစ္ပင္လိုပဲ
စိမ္းစိုတဲ့ သစ္ရြက္ေတြရွိတယ္။ ပန္းပြင့္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္က ကိုယ့္အတြက္
ဘာမွမထူးျခားလို႔ သတိမထားခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ အဲဒီသစ္ပင္ေရွ႕
ကိုယ္ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္မိတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ အပင္ေပၚက အရြက္တစ္ရြက္ကို ဆိတ္ျပီး
ေခ်မြၾကည့္တယ္။ တခဏအတြင္း သင္းပ်ံ႔တဲ့ ရနံ႔တစ္ခု ေလထဲ လြင့္ဝဲလာခဲ့တယ္။
ေမႊးၾကိဳင္တဲ့ရနံ႔ကို
ကိုယ္ရႈရွဳိက္မိျပီး ဒီသစ္ပင္ဟာ သံပရာ(ေရွာက္)ပင္ ဆိုတာ ကိုယ္သိလိုက္တယ္။
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုမွာ
သံပရာရနံ႔က သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကိဳင္ေနခဲ့တယ္။ ေနာင္ေနာက္ သစ္ပင္ေရွ႕ ကိုယ္ျဖတ္တိုင္း
အဲဒီသစ္ပင္က အရင္ကလို ကိုယ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္မဲ့ မေနခဲ့ေတာ့ဘူး။

သံပရာပင္ကို ခ်ည္းကပ္သလိုမ်ဳိး အရင္က ကိုယ္တကယ္ မသိ၊ နားမလည္ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်ည္းကပ္ပါ။ သူတို႔ဆီကေန ေမႊးၾကိဳင္တဲ့ရနံ႔ေတြ
ထြက္လာႏိုင္ျပီး ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ လြင့္ဝဲႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

(၂) ေကာ္ဖီ

မနက္အိပ္ရာထတိုင္း ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္က ကိုယ့္အတြက္ မရွိမျဖစ္ပါ။ ေကာ္ဖီေတြ
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းသြားမွ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေတြ ၾကည္လင္လာတယ္။

ေကာ္ဖီေသာက္သလိုပဲ.....
ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ၊ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးမွ ကိုယ့္အေတြးေတြ
ၾကည္လင္လာႏိုင္တယ္။ အမွားအမွန္ ခဲြျခားလာႏိုင္တယ္။ စိတ္ထိခိုက္
နာက်င္ခံစားဖူးမွ ၾကံ့ခိုင္မႈကို သင္ယူႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့သမွ်ကုိ အထက္တန္း ေကာ္ဖီမႈန္႔လို႔ သတ္မွတ္ျပီး
စဥ္းစားဆင္ေျခဥာဏ္ဆိုတဲ့ ေရပူပူထဲ ထည့္ေဖ်ာ္လိုက္ပါ။ အဲဒီေကာ္ဖီခါးနဲ႔
ကိုယ့္ဦးေႏွာက္၊ ကိုယ့္အေတြးအိမ္ကို ၾကည္လင္ပါေစ။

(၃) ေရေမႊး

ကိုယ္ဟာ ေရေမႊးတစ္ပုလင္း ဆိုပါစို႔။ ဘယ္လိုေရေမႊးနံ႔မ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္သလဲ?
ခပ္သင္းသင္းရနံ?
လတ္ဆတ္ၾကည္လင္တဲ့ ရနံ႔?
စဲြမက္ျငိတြယ္တဲ့ရနံ႔?
ဒါမွမဟုတ္ စူးရွတဲ့ရနံ႔?
ဘယ္လိုရနံ႔မ်ဳိးကို ကိုယ္ၾကိဳက္သလဲ? ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဖာ္စပ္သူ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ ရနံ႔ထဲ ရြတ္ေနာက္ေနာက္ ရနံ႔ေရာထည့္မလား?
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရနံ႔ကို ေန႔လယ္သံုးျပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ရနံ႔ကို ညမွာသံုးမလား?

လူ႔ဘဝကလည္း ေရေမႊးပုလင္းလိုပဲ..
ေရေမႊးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေဖာ္စပ္သူရဲ႕ လက္ထဲမွာရွိသလို ကိုယ့္ရဲ႕ အက်င့္စရိုက္က
ကိုယ့္လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္သေဘာထားေတြကို လူေတြအေပၚ
လတ္ဆတ္ၾကည္လင္၊ စဲြမက္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းေဖာ္စပ္ (ျပဳျပင္)သင့္တယ္။
လူေတြႏွစ္သက္တဲ့
ေရေမႊးတစ္ပုလင္းျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္သင့္တယ္။

(၄) ေခါင္းေလွ်ာ္

သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတဲ့ဒီမိုးေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ လင့္ခဲ့ရတယ္။
အဝတ္အစားေတြလည္း မေျခာက္ေသးဘူး။ စိတ္လည္း စိုထိုင္းလို႔....

လာ.... စိတ္လန္းဆန္းတဲ့ နည္းတစ္ခု ေျပာျပမယ္....

ေရေႏြးတစ္ဇလံုထည့္ျပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ပါ။ ေခါင္းထဲက စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေတြကို
အျဖဴေရာင္ အျမဳပ္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္လိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ ေရေႏြးနဲ႔
ေဆးခ်လိုက္ပါ။ စိတ္ကို ကပ္ကပ္စီးစီးျဖစ္ေစတဲ့ အရာေတြ ေရေတြကတစ္ဆင့္၊ ေရေျမာင္း၊
ေရေခ်ာင္းထဲ စီးဆင္းသြားပါေစ... အဲဒီေနာက္ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ျပီး
သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ျဖစ္သြားျပီျဖစ္တဲ့ ေခါင္းကို ျဖီးလိုက္ပါ။
ေခါင္းသားကေနတစ္ဆင့္
ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးေတြပါ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္သြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင့္
သင္ခံစားမိလိမ့္မယ္။

(၅) ေရေႏြးၾကမ္း

အဲဒီေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္က မေသာက္ဘဲ ၾကာၾကာထားလို႔ ေအးသြားခဲ့ျပီ။ ေအးစက္တဲ့
ေရေႏြးၾကမ္းမွာ ေမႊးၾကိဳင္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္နံ႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရေႏြးအိုး
သံေခ်းနံ႔ပဲ ရေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေအးစက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို
ကိုယ္ေသာက္ခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီလိုပဲ အသည္းႏွလံုးတစ္ခု ၾကာၾကာလွ်စ္လွ်ဴရွဴခံရရင္ တေျဖးေျဖး
ေအးစက္သြားတတ္တယ္။ ေအးစက္တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခု ျပန္ေႏြးေထြးဖို႔က ခက္တယ္။
ျပန္ေႏြးေထြးခဲ့သည္ထားဦး အရင္ကလိုၾကင္နာတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ေအးစက္သြားတ့ဲ အေျခအေန၊ ဆက္ဆံမႈတစ္ခု နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ဖို႔
လုပ္လို႔ရႏိုင္မလား?

ျပန္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အသစ္ကေနပဲ ျပန္စလို႔ ရႏိုင္ေတာ့မယ္။ စိတ္သေဘာထားအသစ္၊
အက်င့္စရိုက္အသစ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးၾကားက ဆက္ဆံမႈအသစ္တစ္ခုကို စတင္ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္
သူ႔ႏွလံုးသားကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္၊ မလႈပ္ႏိုင္ မေသခ်ာလွဘူး။

ေအးစက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးလံုးကို သြန္ျပီး .. .. အသစ္ထပ္လဲလိုက္သလိုေပါ့။

(၆) ေမ့ေလ်ာ့

တစ္ခါတေလ ေမ့ေလ်ာ့တာက ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာေပးတယ္။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ သယ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သလဲ?

တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ လုပ္တဲ့အခ်ိန္..
အဲဒီနာက်င္ျခင္းေတြကို ေမ့ထားလိုက္ပါ။ ကိုယ့္ကို ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ လုပ္သူက
ကိုယ့္ကို မလိုမုန္းထားလို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထိခိုက္တာကို စိတ္ထဲထားျပီး
တေျမ့ေျမ့ခံစားေနတာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွိပ္စက္ေနတာျဖစ္တယ္။ သူက
ကိုယ့္ကိုထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ျပီပဲ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီနာက်င္တာကို
စိတ္ထဲထားျပီး သူကိုယ့္အေပၚ ျပဳမႈခဲ့တာကို တသသနဲ႔ ခံစားေနဦးမလဲ!

ဒါေၾကာင့္ မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းသူက တစ္ျခားလူထက္ ပိုေပ်ာ္ရႊင္ၾကသလို
လူမ်ားတြန္းတိုင္းလဲသူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

(၇) ၾကည့္မွန္

ၾကည့္မွန္က ကိုယ္နဲ႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလား? ရန္သူလား?

မွန္ကိုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္လား?
ရြံ႔မုန္းစရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္လား? မွန္တစ္ခ်ပ္ကို ယူျပီး ေသခ်ာၾကည့္ပါ။
ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အလွဆံုးအျပံဳးကို ျပံဳးျပီး မွန္ထဲကအရိပ္ကို "နင္အရမ္းလွတယ္၊
နင္ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔... အရာအားလံုးကို ဒီေန႔မွာ အဆင္ေျပေျပ
ေက်ာ္ျဖတ္မယ္" လို႔ ေျပာပါ။

တကယ္ပဲ.. ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သက္ရင္ ဘယ္အရာမွ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။
ႏုိင္းႏုိင္းစေနကလုိ႔ေျပာတာပဲဗ်ာ

Read more...

SRI LANKA – the land of the Dhamma

“Sri Lanka, popularly known as the land of the Dhamma enjoys the rare distinction of preserving the Buddha’s doctrine in its pristine form”, writes our guest columnist penning a brief history of Sri Lanka exclusively for Dhammanet. This short article gives the reader a bird’s eye view of Sri Lankan Buddhist heritage, highlighting the historical significance she has played in preserving Buddhism for posterity.

---full text of the article---
Sri Lanka, popularly known as the land of the Dhamma enjoys the rare distinction of preserving the Buddha’s doctrine in its pristine form.The island formally received Buddhism in the third century B.C, as a result of the Indian Emperor Asoka’s missionary activity. His son Arahant Mahinda visited Sri Lanka and preached the Buddha’s doctrine in the native language. And it is said that before his demise the local literature on the new doctrine was so large that if all the manuscripts were heaped together, it would reach the height of seven well grown elephants standing one on top of the other. The numerous archaeological sites and cave inscriptions testify to the rapid spread of Buddhism throughout the island during this initial stage

The Great Chronicle- Maha Vamsa says that the Buddha visited Sri Lanka on three occasions and preached the Dhamma. Hence it is quite possible that Buddhism was known and followers were there in Sri Lanka long before the arrival of Arahant Mahinda. That, perhaps, explains the rapid spread of Buddhism throughout the island in this early period.

Even though the Dhamma was expounded in Sinhala, the language of the island, the discourses themselves were preserved in their original language Pali or Magadhi used in Buddha’s time. It was a continuation of the oral tradition prevalent during the Buddha’s time and formalize after the first Buddhist Council held three months after the parinibbana of the Buddha. In Sri Lanka a number of schools specializing in the different sections of the Tri Pitaka faithfully preserved this oral tradition along with their commentaries compiled in the Sinhala language. As such, the Budddhist world recognized Sri Lanka as the land where pure Buddhism prevailed and always looked up to her for inspiration and guidance.

However in the following centuries, recurring invasions, political upheavals and a seven year famine during which a large number of learned monks died and many fled the country, made the veteran monks realize the need to make permanent record of the doctrine. So, in the first century B.C during King Walagamba’s reign, a Buddhist Council of 500 monks was held in Alulena in the Central Malaya Hills and the scriptures were written down for the first time in history.

Since then, Sri Lanka has been looked up to as the country where Buddha Dhamma in its pristine purity prevails and whenever there was dissention or controversy on doctrinal matters Sri Lanka’s help was sought. In India when Hinduism revived leading to the rise of different Buddhist schools the scholar monks turned to Sri Lanka.For example Acharya Buddhaghosha, the Great Commentator came to SRI Lanka in the 5th century in search of the original scriptures and their Sinhala commentaries. He translated the Sinhala commentaries into Pali, the language of Buddhism and compiled a number of books including the Visuddhi Magga, a treatise on Abhidhamma and carried a large number of books on his way back to India and then to Burma. Similarly, King Anoratha of Burma, in the 11th century, when he got the Tri Pitaka inscribed for the first time in the Burmese script, sent four of his ministers to compare it with the genuine version preserved in Sri Lanka. In the 15th century King Dhammaceti also of Burma, sent monks to Sri Lanka for re-ordination, because Sri Lank was considered to be the country where the true faith flourished. Then again, King Rama Kingheng, the son of the first Thai King Phra Ruang, sent a mission to Sri Lanka to get a Sinhala Mahathera to establish a pure Sangha in Thailand. His grand son King Dhammarja I in the 14th century, followed his grand father by getting down another prelate from Sri Lanka.

In the time of King Parakramabahu I, the prestige of Sri Lanka as the seat of pure Buddhism spread throughout the Buddhist world, especially among countries like Burma, Thailand and Laos where the Theravada prevailed. With the revival of Hinduism, the emergence of various Mahayana sects and the invasions of the Muslims, Buddhism suffered heavily. It almost, disappeared from India; in China, Japan and Cambodia, Mahayana prevailed and the Indonesian and Malaysian countries became predominantly Muslim. Sri Lanka too came under foreign domination in the early 16th century and in spite of persecutions and forced conversions under the Portuguese and the Dutch, Sri Lanka remained a predominantly Theravada Buddhist country.

With independence in mid 20th century Sri Lanka re-emerged as a flourishing Buddhist country celebrating in 1956, the Buddha Jayanthi- commemorating the 2500th anniversary of the parinibbana of the Buddha. In that year she participated in the sixth World Buddhist Convention held in Burma, where the Tri Pitaka was inscribed on 720 marble slabs. In Sri Lanka, the translation of the Tri Pitaka into Sinhala was inaugurated b y the government in the same year. But, the translators, out of their deep respect for the Dhamma used a high flown language for the translation and the 54 volumes remained the preserve to the elite and the common man was left without access to the original words of the Buddha.

However, half a century of colonial independence has brought about enormous political and social changes in the country and now there seems to be resurgence in Buddhist activity in Sri Lanka. The number of Dhamma schools has increased along with the number of students attending them. Some of the Sunday Dhamma Schools have an attendance of over 2000 students, testifying to the fact that young people are now taking to Dhamma in a big way. Large temples, huge Buddha Images, secluded Forest Monasteries, are being built in most parts of the country. A new breed of learned monks and laymen have taken upon themselves the task of bringing the Buddha Vachana- Buddha’s Words within the easy reach of the ordinary man. They make use of the new technologies associated with the radio, TV and the Internet. Books on various aspects of Buddhism appear regularly and are available in book stalls set up in temples usually frequented by a large number of devotees. About a decade ago this was a rarity. Even popular Buddhist texts were shelved in the temples and available only for veneration. The number and scale of Buddhist festivals and celebrations not only in the historic cities of Anuradhapura, Polonnaruwa and Kandy but also in the newly developing cities like Colombo, Kurunegala and Matara, have increased. With the decreasing threat of terrorist activity and the increasing political stability, the government has rightly accepted the responsibility for the protection of Buddhism- as it has always been the case-and is now making elaborate preparations to celebrate the 2600th anniversary of Buddha’s attainment of Enlightenment, which falls due on the Wesak Poya Day in 2011.
Copy from Dhammanet.com

Read more...

ဦးေသာ္ေမးလို႔ လယ္တီေျဖ

မႏၲေလးၿမိဳ႕ ပညာ႐ံုးစေရးႀကီး ဦးေသာ္ ေမးလို႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေျဖထားတဲ့ အေျဖကို ဆရာေတာ္အရွင္ အာဒိစၥရံသီ(ဆရာဦးဆန္းလြင္)ရဲ႕ ဉာဏ္လမ္းေပၚေလွ်က္လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းစာ အုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္သူေတြကို အဆင့္အတန္း ၄-မ်ိဳးခြဲျခားေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

မစၧာဒိ႒ိ အယူရွိေသာ တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ မိမိ၏ မိစၧာအယူကိုစြန္႔၍ အဘယ္သို႔ေသာ ဗုဒၶ ဘာသာတရားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံႏိုင္မွ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဟု ေခၚထိုက္သနည္း

၁) ဒသဝတၳဳက ကမၼသကတဉာဏ္ အျမင္စင္ၾကယ္၍ ပိဋိစၥသမုပၸာဒ္ တရားတို႔ကို လိုက္နာႏိုင္မွ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟူ၍ ေခၚထိုက္သည္။ (ဒသဝတၳဳက ဆယ္မ်ိဳးကေတာ့ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေဖာ္ျပပါ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ (၄၄) မွာဖတ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မဟုတ္သူေတြကို သြားေျပာရင္ေတာ့ အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ထာဝရဘုရားတို႔၊ ဖန္ဆင္းရွင္တို႔၊ ကယ္တင္ျခင္းတို႔ မယံုႏိုင္သလို သူတို႔အေနနဲ႔လည္း မယံုၾကည္ႏိုင္ ျဖစ္လိမၼယ္ထင္တယ္။ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ တရားေတာ္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြေရာ ဘာသာျခားေတြပါ သိပ္ျငင္းစရာ မရွိေလာက္ပါဘူး။ နက္နဲတဲ့ ေဒသနာျဖစ္လို႔ အေတြးအေခၚ ဉာဏ္ေလးေတာ့ အားစိုက္ဖို႔လိုပါလိမၼယ္။)

၂) မိစၧာဒိ႒ိဟူသမွ်သည္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ပညာ မရွိသူတို႔၌သာ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ကို ဓာတ္ကြဲေအာင္ ဓာတ္ေပါက္ေအာင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ပညာသည္ အလြန္လိုအပ္၏။ ထိုသူသည္ ဗုဒၶသာသာဝင္ အလတ္စားျဖစ္၏။ (ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ စေသာ ဓာတ္သေဘာ ခြဲျခားျပထားေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ေကာင္းစြာနားလည္သူမွသာ အလတ္စား ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တယ္- လို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါလိမၼယ္။ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ေဒသနာ မေလ့လာရေသးရင္ေတာ့ အလတ္စားျဖစ္ဖို႔ ေဝးပါဦးမယ္။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္အမ်ားစုကေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စက္ဝို္င္းေဒသနာကို ေတြ႔ရင္ မေလ့လာပဲ နားမလည္ပါဘူး ေျပာသူေတြ မ်ားေနေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။)

၃) ဝိပႆနာ သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္ (သစၥာဉာဏ္) ကိုရေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွသာ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အႀကီးစာ ျဖစ္၏။ (ေလ့လာထားေသာ အသိကို အသိအတိုင္း မထားဘဲ လက္ေတြ႔က်င့္တဲ့ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို လုပ္မွသာ အႀကီးစား ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္ပါလိမၼယ္။)

၄) သစၥာေလးပါးကို ေပါက္ေရာက္ၿပီးေသာ ေသာတာပန္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွသာ ပရမတၳ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ( ေလ့လာျခင္း လမ္းမွန္ပါမွ၊ လက္ေတြ႔လည္း အားထုတ္ပါမွ ပရမတၳအဆင့္ကေမွ်ာ္ကိုးလို႔ ရႏိုင္ပါလိမၼယ္။)

(အငယ္စား ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားမွာ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်ရ။ ဒီေန႔ဗုဒၶဘာသာ မနက္ျဖန္ ဘာသာျခားျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ အလတ္စား အႀကီးစားတို႔မွာ တစ္ဘဝတာအတြက္ေတာ့ စိတ္ခ်ရသည္။ ပရမတၳဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားကေတာ့ မစၧာဒိ႒ိပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဗုဒၶဝါဒကို မစြန္႔လႊတ္က ေခါင္းျဖတ္သတ္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ အသက္သာ အေသခံသြားေတာ့သည္။ အယူကိုကား သံသရာ တစ္ေလ်ာက္လံုး မစြန္႔လႊတ္ၾကေတာ့ပါ။)

ပလန္းနက္ ဖိုရမ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ဟာ ဘာေတြကိုသိသင့္လဲ ေတာ့ပစ္ခ္ေအာက္မွာ ေမးခြန္းမပါပဲ အေျဖသက္သက္ကို ေဖာ္ျပဖူးပါတယ္။ ကြင္းခတ္ထားေသာ စကားမ်ားမွာ တည့္ကူးခ်ထားျခင္းမဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားသလို ခ်ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းအတိအက်ကို ဖတ္လိုလွ်င္ ဆရာေတာ္အရွင္ အာဒိစၥရံသီ(ဆရာဦးဆန္းလြင္)ရဲ႕ ဉာဏ္လမ္းေပၚေလွ်က္လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းစာ အုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၄၂, ၄၃, ၄၄ ကို ဖတ္႐ႈနိုင္တယ္။

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဒသနာ လြမ္းပတ္ကမ႓ာတည္ပါေစ။
မိစၧာအယူမွား သူငါအမ်ား ကင္းေဝးၾကပါေစ။
ရြက္၀ါဘေလာ႔မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Read more...

ပန္းပ်ဳိးသူမ်ားအေၾကာင္း

02.05.2009
ေရၾကည္တမွ်
အေမပီသခဲ႔တဲ႔…အေမ။

ရွိစဥ္ဘ၀
ၾကည္႔ျမင္မ၀
မိခင္ပီသခဲ႔တဲ႔…. အေမ။

တရားသေဘာ
အမ်ားေျပာလည္း
သားေဇာကပ္ခဲ႔တဲ႔… အေမ။

ေလထန္ထဲ
အေျခမဟန္လဲ
အေမခဲကာ
သားေတြအတြက္
အားေတြဆက္ခဲ႔တဲ႔…အေမ။

ေသသူမွာ အနီစၥပါအေမ
က်န္သူမွာေတာ႔ ဒုကၡေတြေ၀
အသိအေတြးပြား
တပည္႔ကေလးမ်ား
ရွိေသးလားေမးတုိင္း
(အခ်ဳိ႕က)
ေျဖမဆည္ဲပါ
“ေသၿပီဆရာ” တဲ႔- အေမ၊

ခုိင္းႏုိင္းေျပာတာမဟုတ္ပါ
“စိုင္းစိုင္း” ေျပာတာ သရုပ္ပါ
အဟုတ္ဘ၀ ဆုိးသမုိ႔
“လႈပ္စရာ အိုးလညး္မရွိေတာ႔ဘူး”- အေမ၊
(အခုေတာ႔)
(Hip Hop) ဟစ္ေဟာ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို
အျဖစ္သရုပ္ရွင္းကာ ထုပ္ေတာ႔
“ တစ္ရာ႔ကိုး-တစ္ရာ႔တစ္ဆယ္
ဘ၀ဆုိးၾကတယ္”- အေမ၊

လာသမွ် အလွဴရွင္
ရြာ၀က ေမွ်ာ္ခ်င္ေပမဲ႔
ၿမိဳ႕နဲ႔ အလွမး္ကြာေ၀းသမုိ႔
ေ၀သမွ် မွန္းကာေတြးလုိ႔
ေျဖမရ လြမး္ကာေဆြးမိပါရဲ႕- အေမ၊

ဘ၀အစဥ္မွာ
အလွမထင္သာ
တစျပင္ပမာ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ- အေမ၊
(ဒါေပမယ္႔)
မေသေသးတဲ႔ ပန္းတစ္ပင္အျဖစ္
အေမေပးခဲ႔ စြမး္အင္အသစ္နဲ႔
ဆုိင္ကလုံး နာဂစ္ေလေၾကာင္႔
တုိင္တစ္လုံး မက်န္ရစ္ေလတဲ႔
(အေမ႔အိမ္)ကို
ေအာင္ႏုိင္သူ အျဖစ္
ေခါင္တုိင္ ထူပစ္ၿပီ- အေမ၊

ေက်ာ္ေဇယ်( ပညာေရး)
ဘုိကေလး

Read more...